5ο Μέρος

Την επόμενη κι όλας εβδομάδα ο παππάς με βιασύνη φρόντισε για όλα τα χαρτιά  της σχολής και τα σχετικά δικαιολογητικά  του  οικοτροφείου που θα έμενε η μικρή Λενιώ .
Τώρα σκέφτηκε και χάιδεψε τη γενειάδα του ασυναίσθητα κάτι που το έκαμνε όταν ήταν ανήσυχος, τώρα έμενε το πιο δύσκολο, να αντιμετωπίσει τη κυρά Δήμητρα τη μάνα της..
- Μάνα να σου πετύχει η κουζουλή..ήμαρτον Κύριε..μη πω πάλι κάτι που δεν πρέπει!
Το είχε σχεδιάσει όμως και αυτό τις νύχτες που ξημερωνόταν με τη σκέψη αυτού του προβλήματος.   Πήρε τον αστυνόμο του διπλανού χωριού που δεν την είχε και με καλό μάτι και το δάσκαλο με το ζόρι γιατί την..φοβόταν και τους πήγε στο μικρό σπίτι  σε ώρα που έλειπε η μικρή.
Μια ώρα μιλούσε και χτυπούσε τη πόρτα να του ανοίξει..Χρειάστηκε να κατεβάσει κάτι..Κρητικές καντήλες μέσα στα νεύρα του και να δώσει σκουντιές στον αστυνόμο να κάνει κάτι κι εκείνος. 
Με δυσκολία τους έβαλε η Δήμητρα  σπίτι τελικά και σχεδόν ανέχθηκε τη παρουσία τους να τους ακούσει. Μα ο παπάς ηρέμησε πιέζοντας τον εαυτό του και άρχισε να μιλάει.Είχε υπομονή και επιμονή και πήρε εκείνος το κουμάντο από τη πρώτη στιγμή. Ήξερε πότε να γίνεται καλός και πότε να επιβάλει τις απόψεις του. 
Τώρα πολεμούσε για κάτι που πίστευε ότι ήταν καθήκον του να κάνει , κάτι σαν..εντολή του Θεού για κάτι αγαπούσε.Ήταν  σαν να ζούσε το δικό του κοριτσάκι και πάλευε γι’ αυτό σκέφτηκε μερικές στιγμές..
 Οι φωνές της μάνας της και τα ακατονόμαστα της   βρισίδια ακούστηκαν σίγουρα σε μέτρα μακριά σαν έμαθε το λόγο μα σαν της είπε ότι αν δεν δεχότανε θα της έπαιρνε η Πρόνοια τα άλλα παιδιά χαμήλωσε τους τόνους και μαζώχτηκε . Αγράμματη ήταν, την φλόμωσε και ο αστυνόμος με λίγες φοβέρες υπερβολικές βέβαια.. το είπε το ναι. .
Έτοιμο το είχε ο παπάς το χαρτί , έτοιμοι και οι μάρτυρες να υπογράψουν και βγήκε από το σπίτι κάνοντας το σταυρό του στον Ύψιστο και αφήνοντας πίσω του σαν πέτρα ένα βάρος.
 Σε μία εβδομάδα η 12χρονη Λενιώ αποχαιρετούσε με λυγμούς το μόνο πλάσμα που αγαπούσε εκεί μέσα.. το Θεόδωρο. Εκείνος όμως αν και την αγαπούσε σαν μάνα όλο αυτό τον καιρό είχε δεθεί με τα αγόρια  λόγω κοινών ενδιαφερόντων και φύλλου τα έβρισκε πλέον μαζί τους. Έτσι την αγκάλιασε χαλαρά και μουρμούρησε μέσα από το στόμα του κάτι σαν..αντίο.
 Την πίκρανε αυτή η εύκολη αποδοχή του φευγιού της και το ότι η μάνα της δεν της έδωσε μαζί της παρά μόνον ένα φευγαλέο φιλί στο μάγουλο και τίποτε άλλο, ούτε καν ένα δάκρυ..
 Πάντα όταν το σκεπτόταν αυτό δάκρυζε τις νύχτες στο οικοτροφείο που την έπιανε η νοσταλγία του σπιτιού..της οικογένειας..μα ποια οικογένεια άραγε νοσταλγούσε; ίσως εκείνη που είχε ονειρικά πλάσει μέσα της η παιδική της ανάγκη για ρίζες.
Όταν μετά από 6 χρόνια η Λενιώ επέστρεψε με λαχτάρα σ' αυτό το σπίτι  με το δίπλωμα του Λυκείου στο χέρι όλο περηφάνια για το κατόρθωμα της το βρήκε άδειο, κατεστραμμένο πια , ένα ερείπιο θα έλεγες καλύτερα.
 Ο παπάς της ομολόγησε κάτι που της κρατούσε κρυφό για να μην αποσπαστεί η προσοχή της από τις σπουδές της. Δηλαδή ότι έφυγε η Δήμητρα  η μάνα της με τον Σίμο της , τον παντρεύτηκες τελικά πέρσι .Προτίμησαν  να πάνε στην Αμερική καλεσμένοι για να δουλέψουν από ένα ξάδερφο του άνδρα της, θα κάνανε ένα νέο ξεκίνημα. Μαζί έφυγαν και τα παιδιά.. και ο Θεόδωρος.. Ήταν σκέφτηκε πλέον μόνη , πραγματικά μόνη.Έπρεπε να σκεφτεί το μέλλον της, το τρόπο που θα κέρδιζε τη ζωή της .Δεν μπορούσε να είναι βάρος σε άλλους.

Με το δίπλωμα που είχε όσο και να το ήθελε γιατρός δεν μπορούσε να σπουδάσει, δεν είχε τα εφόδια  μα στα 19 της πια μπορούσε να μπει σε μια σχολή βοηθών μαιευτικής σκέφτηκε που της άρεσε τόσο πολύ μα πάλι  με ποια  χρήματα; Που θα έβρισκε τα δίδακτρα ;σκέφτηκε με απελπισία.. που θα έμενε σε μία πόλη και πως θα ζούσε… Όμως βρέθηκαν…  η Λενιώ βρήκε αγάπη από τους ξένους παρά από τους δικούς. 
Πόσο έκλαψε αλήθεια στην αγκαλιά της παπαδιάς όταν της ομολόγησε ότι πούλησαν το χωράφι που το είχε από προίκα της σ’ αυτό το χωριό για να μπορέσει εκείνη να σπουδάσει. Χτυπήθηκε στα πόδια της , της φίλησε τα χέρια να της αλλάξει γνώμη, δεν θα μπορούσε ποτέ να της το ξεπληρώσει της είπε..

- Ίντα να το κάνουμε παιδί μου εμείς.. της είπε γελώντας ο παπά Μανώλης όρθιος δίπλα τους . Έχουμε μαθές το σπιτάκι μας  το πατρικό στη Κρήτη να πάμε όταν σε λίγο καιρό θα βγω στη σύνταξη. Εκεί έχω το χωραφάκι μου , μια εκκλησιά μικρή έρημη να προσφέρω τις ευχαριστίες μου στο Θεό  . Βέβαια υπάρχει.. θα υπάρχει πάντα μία κάμαρα για σένα, να το θυμάσαι αυτό.. Ο Θεός είναι Πάνσοφος παιδί μου και για όλα δίνει τις λύσεις να το θυμάσαι αυτό. 
Από εσένα θέλω να μην αλλάξεις, να γίνεις αγωνίστρια γι'αυτό που θες και να προσφέρεις ότι έχεις μέσα σου σε μια σωστή οικογένεια και στους συνανθρώπους σου. 
Γιατί παιδί μου τι αξία έχει η ζωή αν δεν αφήσεις πίσω σου σαν το μικρό γυμνοσάλιαγκα το χνάρι σου για να θυμίζει το πέρασμα σου; Το χνάρι μας είναι οι πράξεις μας στους συνανθρώπους μας να το θυμάσαι πάντα αυτό.. Το κορμί μας πάει εκεί απ' όπου φτιάχτηκε στη γη.Η ψυχή μας στον Ύψιστο μα τα έργα μας κόρη μου..είναι η πραγματική απόδειξη ότι περάσαμε από εδώ.
Σοφά λόγια ο Άγιος αυτός άνθρωπος , γιατί τέτοιος ήταν μαζί και η παπαδιά του.Όταν τους συλλογιζόταν  δάκρυζαν τα μάτια της και ήταν πάντα ένα φωτεινό σημάδι ανθρωπιάς μοναδικό στη ζωή της.

Ένα πρωί λοιπόν έριξε μια τελευταία ματιά πίσω της , έκλεισε τα παλιά ξύλινα παραθυρόφυλλα, αμπάρωσε τη πόρτα  .Κοίταξε γύρω της , χάιδεψε με τη ματιά της τα λουλούδια που κάποτε είχε φυτέψει με τα μικρά παιδικά χεράκια της  και γυρίζοντας τα βρήκε ξερά και μαραμένα.. Έκλεινε ένα μέρος της παλιάς της ζωής σκέφτηκε με απόφαση, γυρνούσε μια σελίδα, άφηνε ότι νόμιζε δικό της δηλαδή.. το κενό.

Έτσι έφυγε για τη Θεσσαλονίκη πλέον στα 19 της χρόνια και με μόνη παρέα μια κοπέλα την Αλεξάνδρα που τελείωσαν μαζί από τη σχολή στην Ορεστιάδα και που εκείνη γράφτηκε για σπουδές σαν νοσηλεύτρια . 
Οι γονείς της πείστηκαν από το παπά να μείνουνε μαζί σε οικοτροφείο της εκκλησίας με ελάχιστα χρήματα πράγμα που φρόντισε εκείνος από πριν. Έτσι βρέθηκαν δύο μικρές επαρχιώτισσες στη μεγάλη πόλη, φοβισμένες μα αισιόδοξες για το αύριο.
(συνεχίζεται)