Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

6o μέρος


Η Αλεξάνδρα αποδείχθηκε μια καλή φίλη μα συγχρόνως τόσο διαφορετική από αυτήν. Κοπέλα ανήσυχη, ανοιχτόμυαλη και με φιλοδοξίες για ένα καλύτερο ανεξάρτητο αύριο διψούσε να κάνει παρέες και να εδραιωθεί στη πόλη . Φλυαρούσε ακατάπαυστα στο μικρό δωμάτιο τους λέγοντας στη Λενιώ όλα όσα ονειρευόταν και επιθυμούσε να ζήσει. Γρήγορα απέκτησε φιλίες από τη σχολή , συμμετείχε σε κάθε εκδήλωση με τις παρέες που υπήρχαν  και όταν είδε ότι η Λενιώ δεν την ακολουθούσε την άφησε ήσυχη στις δικές της επιλογές. 
Το οικοτροφείο που έμεναν είχε αυστηρούς κανόνες ως προς τις ώρες εξόδου και την επόμενη κι όλας χρονιά η Αλεξάνδρα της είπε με λίγο δισταγμό βέβαια ότι έπεισε τους δικούς της να μείνει με άλλες φίλες της έξω σε ένα μικρό διαμέρισμα. Την καταλάβαινε η Λενιώ, δεν χάλασαν τις καρδιές τους και την αποχαιρέτησε με κατανόηση βοηθώντας της κι όλας σε ότι μπορούσε. Για αρκετό καιρό βλεπόντουσαν πότε πότε για ένα καφέ μα μετά οι συναντήσεις αυτές αραιώσανε και τέλος έγιναν απλά τηλεφωνήματα αναγκαία και τυπικά μάλλον.
Έτσι η Λενιώ που πεισματικά σχεδόν δεν άλλαξε το όνομα της σε ..Λένα ή Έλενα όπως την συμβούλευαν οι συμφοιτήτριες της συνέχισε τη ζωή της ήρεμα όπως επέλεξε παλεύοντας με τα μαθήματα της για 3 χρόνια . Όταν επιτέλους  έφθασε στο τελευταίο βρέθηκε σε μαιευτήρια για πρακτική εφαρμογή των γνώσεων της. Εκεί το 4ο χρόνο η ζωή της πήρε άλλη όψη και σχεδόν ένοιωθε ευτυχισμένη. 
Ο χαρακτήρας της και η αγόγγυστη προσφορά της δεν έμειναν  χωρίς αναγνώριση από όλους εκεί στις κλινικές που δούλευε. Έγινε το «Λενάκι » τους και αυτό της έκανε τη ζωή πιο ευχάριστη και τις γνώσεις της μεγαλύτερες. Έκανε χωρίς διαμαρτυρία τις πιο δύσκολες και βρώμικες αγγαρείες που τις φόρτωναν οι πιο παλιές. Οι γιατροί την φώναζαν δίπλα τους για βοήθεια γιατί δεχότανε αμίλητη τις φωνές και τα νεύρα των στιγμών της δουλειάς τους .Οι προϊσταμένες των νοσοκόμων  προσέχοντας την αφοσίωση και την αγάπη σε αυτό που έκανε την καλούσαν σε κάθε δύσκολη περίπτωση γέννας για να μάθει γιατί ήξεραν ότι θα πρόσεχε και θα ενδιαφερότανε περισσότερο από όλες. Φρόντιζαν μάλιστα πολλές φορές να της δίνουν να δείχνει εκείνη τα μωρά για πρώτη φορά .Ήξεραν  ότι θα της έδιναν οι συγγενείς κάποιο φιλοδώρημα γιατί όλες καταλάβαιναν ότι δεν είχε άλλους πόρους  για να ζήσει .
Δεν είχε κανένα παράπονο, δεν της έλειψε οτιδήποτε  παρά τα ελάχιστα που της έστελνε ο κηδεμόνας της παπάς και που δεν τολμούσε εκείνη από υπερηφάνεια να ζητήσει κάτι γι’ αυτήν γιατί η ζωή της δεν είχε απαιτήσεις. . Η ζωή της ήταν σπουδές, οικοτροφείο, λεωφορείο συγκοινωνίας και διάβασμα στο πάρκο του νοσοκομείου σε ένα παγκάκι κάτω από ένα δένδρο που οι άλλες νοσοκόμες της έλεγαν γελώντας ότι θα της το δίνανε μαζί της όταν θα έφευγε.
Εκεί.. σε αυτό το παγκάκι την πλησίασε ο Νίκος κάποιο πρωινό μετά από πολλά άλλα που την είχε προσέξει να κάθεται και να διαβάζει τρώγοντας για ..μεσημεριανό το πλούσιο σάντουιτς που της έδινε η τραπεζοκόμος του μαιευτηρίου. Ήταν 23 ετών τότε η Λενιώ, η ανδρική παρουσία δίπλα της παντελώς αόρατη καθώς και οι γνώσεις της για τα  τερτίπια τα ανδρικά. Ήταν ένα όμορφο κορίτσι μα όχι σαν την μητέρα της όπως αναγνώριζε κι εκείνη. Της έλειπε η λάμψη της γυναικείας φιλαρέσκειας , αυτό που κάνει τους άνδρες να γυρνούν και να οσφραίνονται το άρωμα του κορμιού και της ερωτικής επιθυμίας. Της έλειπε η πονηράδα του βλέμματος αυτό το δήθεν αθώο « ξέντυνα » που κάνει η γυναικεία ματιά όταν επιθυμεί να  πει γύρω της ότι υπάρχει και είναι διαθέσιμη για ένα ερωτικό ξεκίνημα.  Η ομορφιά της Λενιώς ήταν μάλλον απόρροια της  ψυχής της που αντιφεγγίζανε σαν σε λίμνη στα αγνά καστανά της μάτια.
Η αλήθεια ήτανε ότι σαν νέα και αυτή πολλές φορές ονειρευόταν  κάποιον δίπλα της μα η εικόνα των όσων είδε στα παιδικά της χρόνια και η έλλειψη του πατρικού πρότυπου την έκανε να μη ξέρει ακριβώς τι να ονειρευτεί και τι να κάνει για να το αποκτήσει. 
Τον είχε βέβαια προσέξει το Νίκο που μέρες τώρα ίσως και εβδομάδες δήθεν αδιάφορα έτρωγε το μήλο του και διάβαζε αθλητική εφημερίδα λίγο πιο πέρα από αυτήν την ώρα του διαλείμματος. Φορούσε ποδιά ιατρική με το καρτελάκι που δήλωνε ότι ήταν φοιτητής και αυτό της έκανε αδύνατον ακόμα και να ονειρευτεί κάτι. Εκείνος όμως τρεχάτος πολλές φορές ακόμα και λίγο πριν εκείνη τελειώσει το διάλειμμα της τον έβλεπε να έρχεται και να κάθεται απέναντι της. Μία φορά τον έπιασε να την κοιτάζει πάνω από την εφημερίδα του και να χώνεται πάλι σπασμωδικά πίσω της μόλις διασταυρώθηκε με τη ματιά της. 
Τότε της ξέφυγε ένα γελάκι που δεν πέρασε απαρατήρητο από εκείνον . Έτσι πήρε το θάρρος που του χρειάστηκε και  την αφορμή την επόμενη μέρα να την πλησιάσει  όταν πραγματικά τυχαία της άνοιξε το ντοσιέ που κρατούσε και τα φύλλα από τις φωτοτυπίες βρέθηκαν να στροβιλίζουν από το φθινοπωρινό αεράκι . Άρχισε να της τα μαζεύει ένα ένα παρά τις διαμαρτυρίες της και μετά να την ρωτήσει με τόλμη αν μπορούσε να καθίσει δίπλα της..
- Θα σας βοηθήσω να τα βάλετε σε σειρά.. της είπε κι εκείνη ..αμίλητη όπως πάντα στις δύσκολες γι’ αυτήν καταστάσεις κοκκίνισε από ντροπή και του απάντησε καταφατικά σκύβοντας το πηγούνι της.

Καθίσαν μαζί , συστήθηκαν με ένα τυπικό χαιρετισμό των χεριών και αρχίσανε να μιλάνε στην αρχή για τις σπουδές τους και μετά … ξετυλιγότανε το ένα θέμα μετά το άλλο σαν αστείρευτη αλυσίδα. Δεν κατάλαβαν το πέρασμα της ώρας και όταν τα μάτια της έπεσαν στους δείκτες του ρολογιού πετάχτηκε τρομοκρατημένη και αρπάζοντας το ντοσιέ της  τον χαιρέτησε και έφυγε σαν κυνηγημένη στη δουλειά της. 
Πως το έπαθε αυτό σκέφτηκε.. πρώτη φορά καθυστερούσε από τα καθήκοντα της … όμως .. πέρασε τόσο όμορφα... αλήθεια..τόσο όμορφα !Μπαίνοντας στο θάλαμο  κατάλαβε ευτυχώς με ανακούφιση ότι κανείς δεν πρόσεξε το μισάωρο που αργοπόρησε ίσως γιατί κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί κάτι τέτοιο για εκείνη…κάπου θα είπαν ..κάπου κάνει μια δουλειά… 
Αυτό ήταν η αρχή του έρωτα της με το Νίκο και όπως όλα στη ζωή της κύλησε και αυτή ήρεμα και συνετά σαν το καθάριο νερό στο ποταμάκι του χωριού της. 

3 σχόλια:

  1. διαβάστηκε σαν νεράκι αβίαστα και μονορούφι......περιμενω την συνέχεια να δώ τι έκνε το Λενάκι . ειμαι περίεργη... φιλακια Γιωργία μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο ωραία κυλάει το διάβασμά του...περιμένω τη συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή