7ο μέρος

Εκείνος ήταν στο τέλος των σπουδών του , καλό παιδί επαρχιωτόπαιδο από ένα μικρό χωριό της Πελοποννήσου . Ομολόγησε ότι σπούδαζε με δυσκολία αφού οι γονείς του ήταν απλοί αγρότες μα υπερήφανοι για το μικρό γιο τους που θα γινόταν κάποια μέρα γιατρός. 
Κι εκείνη αυθόρμητα του διηγήθηκε όλη τη ζωή της χωρίς να κρύψει κάτι από ντροπή για την οικογένεια της. Το έκανε υπεύθυνα με τη σκέψη ότι αν δεν την δεχότανε από την αρχή σαν αυτό που ήταν δεν θα έπρεπε να ξεκινήσουν καν μία σχέση. 
Το πράγμα ήταν φανερό και για τους δύο, υπήρχε μια χημεία μεταξύ τους, ήταν δύο χαρακτήρες τόσο ταιριαστοί και οι προθέσεις του Νίκου ξεκάθαρες από την αρχή. Οι συναντήσεις τους ήταν πια καθημερινές και όποτε έβρισκαν ώρα ελεύθερη βλεπόντουσαν και τα απογεύματα .Δεν είχαν βέβαια πάντα περίσσευμα από ώρες  ,εκείνος από μαθήματα, η Λενιώ από τη κούραση της ημέρας.. Όμως όποτε ο Νίκος δεν είχε εφημερίες συναντιόντουσαν σε πάρκα και κοντινά μέρη για να μη ξοδεύουν χρήματα αφού και οι δύο τα είχανε μετρημένα φασόλια όπως έλεγαν και γελούσαν.

- Κάποτε θα βγάζω τόσα λεφτά που θα σε πηγαίνω όπου θες Λενιώ μου , της έλεγε τρυφερά ,κι εκείνη έσκυβε το κεφάλι στο μπράτσο του με πολύ αγάπη…τον είχε ερωτευτεί! 
Σε λίγους μήνες τελείωσε πρώτα εκείνη και πήρε το δίπλωμα της .Το κράτησε στο χέρι της και έτρεμε από συγκίνηση λες και απόκτησε θησαυρό . Τα κατάφερα σκέφτηκε..επιτέλους είμαι κάτι..κάποια..έχω μία δουλειά..ένα σκοπό, έχω όνειρα μπροστά μου να κάνω αληθινά.
Το πρώτο που έκανε ήταν να πάρει τηλέφωνο το παπά Μανώλη και τη ..μαμά Ιουλία . Την αποκάλεσε έτσι εκείνη τη μέρα που της αποκάλυψε ότι πούλησε το χωραφάκι της προίκας της για να σπουδάσει εκείνη. Μόνο μια μάνα θα το έκανε αυτό..τι σημασία έχει που δεν την γέννησε..της έδωσε ζωή με την αγάπη και τις πράξεις της.Τους πήρε λοιπόν με λαχτάρα τηλέφωνο  κλαίγοντας για να τους ευχαριστήσει ακόμα μια φορά.. Μετά τους συμπλήρωσε  τη χαρά τους λέγοντας τους την έκπληξη της, θα πήγαινε να τους δει..

- Μάζευα όλα τα λεφτά από τα φιλοδωρήματα που μου έδιναν εδώ πατερούλη μου , θα αγοράσω εισιτήρια με τη πρώτη ευκαιρία και θα έρθω να σας δω να σας το δώσω να το κάνετε κορνίζα.. σε σας το οφείλω!

- Ίντα μου λέγεις  ψυχοκόρη μου; Στο μυαλό και την υπομονή και επιμονή σου το οφείλεις κοπελιά μου, θα τρελαθεί  η παπαδιά.. πόσο θα χαρεί ίντα ναξερες .Πες μας μόνο πότε θα  έρθεις να σου ετοιμάσουμε Κρητική υποδοχή ! είπε γελώντας ο παπά Μανώλης και πραγματικά ήταν ευτυχισμένος. 
Όσα πίστευε γι’ αυτό το παιδί δικαιώθηκαν πέρα για πέρα και ένοιωσε ότι ο Θεός του στέρησε βέβαια το βιολογικό παιδί του μα του έδωσε ένα άλλο που ίσως το γλύτωσε από πολλά δεινά… Έκανε το σταυρό του υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό .Τίποτα στη ζωή δεν γίνεται τυχαία σκέφτηκε..όλα είναι έργο του Θεού, δικά του σχέδια..Σκούπισε με την ανάστροφη της παλάμης τα μάτια του και πήγε τρεχάτος στη γυναίκα του να τα πει.
 Η Λενιώ αποχαιρέτησε την επόμενη μέρα όλους με τη σειρά στη γυναικολογική πτέρυγα που δούλευε και κατάπληκτη και συγκινημένη δέχθηκε δωράκια και εκδηλώσεις αγάπης. Όμως ξαφνιάστηκε πραγματικά όταν η προϊσταμένη με αινιγματικό ύφος της είπε ότι την καλούσε ο Διευθυντής του νοσοκομείου στο γραφείο του. Τρόμαξε, σφίχτηκε η ψυχή της..τι να συνέβαινε..έκανε κάτι;
Πήγε σχεδόν αμέσως και χτύπησε τη πόρτα σιγανά όπως συνήθιζε , ακούγοντας τη φωνή του μπήκε με διακριτικό τρόπο και στάθηκε με σεβασμό μπροστά του. Εκείνος κατέβασε τα γυαλιά του και την κοίταξε χαμογελαστός χωρίς υπεροψία και υπεροχή λόγω της θέσης του. Είχε ακούσει τα καλύτερα λόγια γι’ αυτό το κορίτσι από γιατρούς και προσωπικό που εύκολα δεν λένε καλές κουβέντες για κάποια από αυτές. Μάλιστα δέχθηκε πιέσεις από φίλους γιατρούς να την βοηθήσει να πιάσει μία θέση στη κλινική και να γίνει με τη κατάλληλη καθοδήγηση βοηθός κοντά τους στα χειρουργεία. 
Αυτό της είπε λοιπόν και η Λενιώ ένοιωσε την αναπνοή της να κόβεται από το ξαφνικό απρόσμενο αυτό δώρο. Το κοριτσάκι που μεγάλωσε σε μια καλύβα με μία μητέρα με εραστές και αδιαφορία, το 8χρονο που ξεγέννησε τη μάνα του σε τόσο αντίξοες συνθήκες.. αυτό το παιδί τώρα έβλεπε το μέλλον να ανοίγεται μπροστά του όλο υποσχέσεις. Ο Νίκος δίπλα της, η δουλειά της αυτή που αγάπησε…Θεέ μου σ’ ευχαριστώ είπε μέσα της και απάντησε στο διευθυντή με ευχαριστίες και πολύ ευγνωμοσύνη για τη διάκριση που της έκανε.

Όμως δεν ήταν μόνον αυτό που της επιφύλασσε η ζωή, εκείνο το ίδιο απόγευμα που βγήκε με το Νίκο σε ένα εορταστικό ραντεβού . Όταν ανταμώθηκαν και την έσφιξε στην αγκαλιά του κατάλαβε από τον τρόπο που την κοίταξε ότι θα άκουγε ακόμα πιο ευχάριστα πράγματα αυτή την ημέρα. 
Την άφησε να του διηγηθεί την ημέρα της μ’ εκείνο τον ήρεμο τρόπο που μπορούσε η Λενιώ να λέει τα πιο μεγάλα γεγονότα και μετά … μετά της μίλησε κι αυτός.  Της είπε ότι τώρα πια ο δεσμός τους δεν έπρεπε να είναι ένα απλός δεσμός… μίλησε τους γονείς του γι’ αυτήν στο τηλέφωνο χθες βράδυ και ότι ήθελαν να την γνωρίσουν από κοντά. 
Την αγκάλιασε με τρυφερότητα και η Λενιώ ένοιωσε ότι πραγματικά ήταν πολύ τυχερή στη ζωή της που είχε ξεκινήσει τόσο δύσκολα κάποτε. Η σχέση τους είχε γίνει πλέον με σταθερά βήματα πολύ στενή και δίπλα του έγινε γυναίκα με όλη τη τρυφερότητα που χρειαζότανε. Δεν μετάνιωσε ποτέ γι’ αυτό, ήταν ότι ωραιότερο της συνέβη και ο Νίκος αυτός που του άξιζε να χαρίσει το πρώτο της ερωτικό χάδι. Μέσα της όμως δεν μπορούσε να αποβάλει τη σκέψη ότι μπορεί να τελείωναν τα όνειρα της σύντομα και ότι ένας ..γάμος δεν ήταν στα σχέδια του άμα τολμούσε να τον ρωτήσει.
 Του το είπε δειλά και μέσα από τα δόντια της σχεδόν κλαίγοντας κι εκείνος γέλασε , την αγκάλιασε και την σήκωσε στον αέρα αδιαφορώντας για τα βλέμματα του κόσμου. 
-Τέτοια γνώμη είχες για μένα σπουργιτάκι μου; Έτσι την φώναζε  γελώντας λέγοντας της ότι σαν τα σπουργίτια είναι παντού μα πάντα φοβισμένη δεν πλησιάζει κανένα. Τον κοίταξε με λατρεία..πάντα σιωπηλά..χωρίς ερωτόλογα και χάδια..και μόνον η ματιά της επάνω του της αρκούσε.
Αν δεν είναι αυτό ευτυχία σκέφτηκε τότε τι άλλο μπορούσε να είναι;

(συνεχίζεται)