Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

16η συνέχεια




-Δεν μπορώ Κα Λενιώ μου να  ίσως να σας εξηγήσω  πως εκείνη τη στιγμή τον ένοιωσα σαν το μόνο άνθρωπο που θα με καταλάβαινε.. Έσφιξα τα χέρια μου ολόγυρα του και σκούπισα τα δάκρυα μου στο μεταξωτό κουστούμι του.. Με κράτησε σφιχτά και ήταν λες και βρήκα την ασφάλεια της οικογένειας μου. Μη με ρωτάς..δεν έχω καν εξήγηση για το δέσιμο μου το ξαφνικό μαζί του. Πολλές φορές μετά αναρωτιόμουν τον επόμενο χρόνο που έκανα λάθος, τι παρεξήγησα μέσα μου και τι επίσης «έπρεπε» να ξεχωρίσω και δεν το έκανα..
Δεν με ρώτησε καν το λόγο που έκλαιγα, απλά σιωπή κατανόησης και τρυφερότητας γύρω μου. Δεν ήθελα τίποτα περισσότερο..απλά..αυτό!
Με απομάκρυνε από το μα, ξερόβηξε και έσιαξε με το δάχτυλο του το τσουλούφι που έπεσε στο πρόσωπο μου.
-Ψηλά το κεφάλι μικρή, δεν δείχνουμε ποτέ όσα αισθανόμαστε. Χαμογελάμε και αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα σαν κάτι το συνηθισμένο και απλό για μας. Μέσα μας τα βάζουμε σε σειρά και προετοιμαζόμαστε μόνο για επικράτηση και νίκη..σε όλα..να αισθάνεσαι μέσα σου πάντα την υπεροχή του νικητή. Έλα..κατέβα και κέρδισε τους όλους..έτσι απλά..μόνο με το να αισθάνεσαι νικητής.Μην αφήνεις οτιδήποτε να σε λυγίζει..οτιδήποτε..ακούς;
- Με έκανε να το νιώσω ξέρεις αυτό το "μάθημα" επιβίωσης ..μου έβγαλε από μέσα μου όλο το πείσμα να γίνω δυνατή και ξύπνησε πάλι την παιδιάστικη διάθεση να διασκεδάσω εκείνη τη νύχτα και..το έκανα.
Κατέβηκα κάτω ακολουθώντας το δάχτυλο του που μου έδειξε τη πόρτα και το χαμόγελο του που ήταν μία γοητευτική κοροϊδευτική λίγο κίνηση στο πρόσωπο του. Μίλησα με όλους , δέχθηκα το φλερτ των νεαρών , αδιαφόρησα για το ζηλιάρικο βλέμμα της φίλης των και φέρθηκα με ευγένεια σε όποιον μου σύστηνε η θεία μου. Κάπου μέσα σε εκείνο το σαλόνι ήξερα..ένιωθα ότι το βλέμμα του μου έλεγε "μπράβο'..
Από εκείνη τη βραδιά και μετά όλα άλλαξαν στο σπίτι ξέρεις. Ήταν λες και έγινα κάτι το άλλο και ο.. Αντώνης έγινε ο σύμμαχός μου .. ο κρυφός, όπως μου είπε με συνωμοτικό ψίθυρο. 
Άρχισε να ενδιαφέρεται για τη μόρφωση μου, με φόρτωσε με εξωσχολικές ασχολίες, γυμναστήριο πολυτελείας, μαθήματα χορού, μαθήματα υπολογιστή.  Ερχόταν πολλές φορές και με έπαιρνε από το σχολείο χωρίς να με ειδοποιήσει από το σπίτι  πηγαίνοντας με βόλτες με το αυτοκίνητο του.
Με κερνούσε το αγαπημένο μου παγωτό σε ένα υπέροχο μπιστρό στη Πλάκα και με άφηνε να μιλάω ώρες ατελείωτες για όσα με απασχολούσαν. Άρχισα να ..ανοίγομαι, βρήκα κάποιον να ενδιαφέρεται για μένα αληθινά. Με πήγε για πρώτη φορά σε έκθεση ζωγραφικής εξηγώντας μου τους πίνακες και την αξία τους σαν επένδυση. Μας συνόδεψε  στο Μουσείο μαζί με τη μικρή Έλενα μία Κυριακή και μετά μας "κέρασε" όπως είπε μία διασκέδαση στο Λούνα Πάρκ για τις ..μικρές! Θυμάμαι σαν όνειρο εκείνο το  βράδυ που η θεία μου είχε πονοκέφαλο και δεν ήθελε να τον ακολουθήσει σε μία εκδήλωση και μου ζήτησε να τον συνοδέψω εγώ στη Λυρική σε μία συναυλία.. Τι βραδιά..τι εμπειρία..
Μου άνοιξε ορίζοντες Λενιώ μου, μου έδειξε πράγματα που δεν φαντάστηκα ποτέ. Δεν θέλω να δικαιολογήσω κάτι μα..τα 1 μου χρόνια νομίζω τα δικαιολογούν όλα. 
Γνώρισα μαζί του ότι με ρομαντική διάθεση χάζευα στη τηλεόραση  ξέρεις. Μου άνοιγε τη πόρτα να περάσω, μου τραβούσε το κάθισμα να καθίσω, μου ψώνιζε ρούχα και δωράκια..Το πρώτο μου τάμπλετ, το πρώτο μου I PHON..τη πρώτη μου επίσκεψη σε σκάφος μια Κυριακή με την οικογένεια όλη βέβαια..
Θα αναρωτιέσαι τη στάση της θείας μου για αυτήν την αλλαγή..μα νομίζω ότι ούτε καν τη πρόσεξε γιατί ο Αντώνης φρόντιζε όπως κατάλαβα μετά να είναι μπροστά της σχεδόν ..ενοχλημένος που ασχολιόταν με την ανεψιά της.
Έπιανα τον εαυτό μου να τον σκέπτεται στο σχολείο κοιτώντας από το ανοιχτό παράθυρο το κήπο, να γράφω το όνομα του στις άδειες κόλλες , να ψάχνω τη ματιά του στο σπίτι όταν ήμασταν στο ίδιο χώρο..
Ξέρω..ξέρω..ήταν απαίσιο, ήταν φοβερό μα έγινε ο..ήρωας μου, ο τέλειος άνθρωπος στη ζωή μου που ξάφνου απέκτησε ενδιαφέρον. Ανατρίχιαζα όταν με άγγιζε, χτυπούσε η καρδιά μου στη σκέψη του και μέσα μου ανάκατα συναισθήματα για το τι πραγματικά ήταν για μένα. ..Τον ένοιωθα σαν..σαν..φίλο, πατέρα.. πρώτο καρδιοχτύπημα;..ντρέπομαι.. ντρέπομαι..έφταιξα;..είμαι ένοχη;..κάπου έκανα το λάθος να μη καταλάβω ότι τα αισθήματα του για μένα και το ενδιαφέρον του μπορεί να ήταν ..ίσως..αληθινό όμως ..ήταν λάθος..ήταν αρρωστημένο από μέρους του.
Μπορεί να ξεγελαστεί ένα κορίτσι 17 ετών; Μπορεί να ..ερωτευτεί ένα μεγάλο άνθρωπο; Θυμάμαι τις συμμαθήτριες μου που ήταν ερωτοχτυπημένες με το καθηγητή της μουσικής και τα παιχνίδια τους για να του τραβήξουν τα ενδιαφέρον..Τον ερωτεύτηκα..μάλλον κάτι τέτοιο ήταν..και του το έδειχνα με αθωότητα σε κάθε μου ματιά.
Άρχισα να μισώ τη θεία μου που τον είχε δίπλα της και ήταν δικός της..έκλαιγα τις νύχτες στο κρεβάτι μου και έδιωχνα τη θλιμμένη μορφή της μητέρας μου στα ένοχα όνειρα μου.. μέχρι..μέχρι..
Ήταν τα γενέθλια μου..έγινα 18..και έλαμπα γύρω μου από διάθεση να κατακτήσω τα πάντα..θα ήμουν ελεύθερη ..ελεύθερη..
Η Σοφία από δύο μέρες πριν ετοίμαζε τη μικρή γιορτή που θα μου έκαναν και που της ζήτησε ο Αντώνης και η θεία μου. Κάποια στιγμή μπήκε η θεία μου στο δωμάτιο μου, εξέτασε ολόγυρα με μία ματιά και κάθισε στη καρέκλα μου στο γραφείο.
- Ελπίδα αύριο γίνεσαι 18.. εδώ τελειώνει η επίσημη υποχρέωση που έχουμε απέναντι σου και έρχεται το σπίτι των γονιών σου στη κυριότητα σου. Ελπίζω να μην είχες κάποιο παράπονο από εμένα και τον άνδρα μου, σε μεγαλώσαμε σαν δικό μας παιδί και κάτι παραπάνω νομίζω από ότι οφείλουμε.
- Ευχαριστώ θεία μου και βέβαια το αναγνωρίζω και ελπίζω να μη σας δυσκόλεψα.
Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που πάντα με έκανε να νοιώθω ξένη..πάντα ψυχρό και αδιάφορο , ποτέ δεν με αγκάλιασε ξέρεις Λενιώ μου..
-  Είναι αλήθεια αυτό αν και περίμενα τα δύσκολα από σένα  με τους γονείς που είχες. Ο αδελφός μου πάντα ήταν ατίθασος , πεισματάρης και εγωιστής..πίκρανε τους γονείς μας με τις επιλογές του .Τέλος πάντων πρέπει να σκεφτείς πλέον το μέλλον σου, έχεις ένα ποσό στη τράπεζα από την ενοικίαση του διαμερίσματος  που σου άφησαν.Μη νομίζεις ότι είναι κάτι σπουδαίο αν το θυμάσαι..μία τρύπα ήταν και είναι..,Μα μπορείς να μείνεις σ' αυτό όποτε θελήσεις.
Πάγωσα με αυτό που μου είπε..σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι της ήμουν..ανεπιθύμητη..ότι περίμενε να έρθει αυτή η μέρα.
-Δεν σε διώχνουμε ..προς Θεού , διόρθωσε τα λόγια της ίσως καταλαβαίνοντας το πάγωμα μου από αυτά. Με τις σχέσεις που έχουμε μπορείς να φύγεις στο εξωτερικό σε κάποιο κολέγιο εσωτερική ..ή σε οικοτροφείο..για μία ανώτερη μόρφωση και για να μπορείς να φτιάξεις μόνη σου τη ζωή σου. Υπάρχουν υποτροφίες, ίσως αν βοηθήσουμε κι εμείς οικονομικά αν χρειαστεί συμπλήρωμα στα χρήματα σου..
Νομίζω ότι πρέπει να κάνεις βήματα πλέον μόνη σου..να μεγαλώσεις..
-Τι είναι αυτά που της λες Κατερίνα..είσαι με τα καλά σου;
Η φωνή του Αντώνη και η μεγαλόσωμη φιγούρα του στη πόρτα σκέπασε τα πάντα στο χώρο..συναισθήματα, λόγια, μυστικές σκέψεις..φόβους..εμένα ολόκληρη..Εκείνος..ο δικός μου ήρωας..η ασφάλεια μου απέναντι όλων..



(συνεχίζεται)

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

15η Συνέχεια


Έτσι έφθασε η μέρα της γιορτής που όλοι στο σπίτι την περίμεναν από τη δική τους μεριά ο καθένας με τα δικά τους ενδιαφέροντα του σαν κάτι σημαντικό . Ήταν Παραμονή Πρωτοχρονιάς!
 Η μικρή Έλενα ήταν το πιο χαρούμενο και ανέμελο πλάσμα μέσα σε όλα αυτά. Έμπαινε στα πόδια τους και ξαπλωμένη στο πάτωμα δίπλα από το πελώριο δένδρο έψαχνε κρυφά με τα χεράκια της να ανακαλύψει τι είχε το κάθε πακέτο.Το σπίτι φεγγοβολούσε θαρρείς ετερόφωτο από την λάμψη όλων όσων ήταν μέσα σε αυτό... Η Ελπίδα δεν μπόρεσε να μη παρασυρθεί από όλη αυτή τη προετοιμασία και την αγωνία της αντίστροφης μέτρησης της Καίτης για την ώρα που είχε καλέσει τους φίλους τους. Με το ζόρι και όρθιοι τσίμπησαν κάτι το μεσημέρι και η θεία της ήταν τόσο εκνευρισμένη που σε μια στιγμή κόντεψε να χτυπήσει τη μικρή Έλενα.
-Πάρε την από εδώ, εξαφανιστείτε από μπροστά μου ,κάνε κι εσύ μία δουλειά επιτέλους Ελπίδα και πάψτε να είστε στα πόδια μας..
Πήρε τη βαλαντωμένη από το κλάμα μικρή και ανέβηκε στο δωμάτιο της.Την κράτησε σφιχτά στα μπράτσα της μουρμουρίζοντας στο αυτί της τα τραγουδάκια που της άρεσε να ακούει..
- Μ' αγαπάς Έλπη;..
- Σ'αγαπώ μωρό μου..
Έτσι αγκαλιασμένες έγυραν στο μαλακό κρεβάτι και έτσι..τους πήρε στην αγκαλιά τους ο ύπνος μέχρι που η πόρτα άνοιξε δυνατά και οι φωνές της Σοφία αλαφιασμένης τους θύμισε ότι έπρεπε να ντυθούν.Ένοιωσε μέσα της μία αγωνία ξαφνική όπως όταν έδινε εξετάσεις. Έδωσε τη μικρή στη κοπέλα που θα τη φρόντιζε και μετά..κοιτάχτηκε στο καθρέπτη.. Αντίκρισε μία νεαρή κοπέλα, σχετικά καλοκαμωμένη μα..τόσο απλά συνηθισμένη έφηβος θα μπορούσε να πει...Έβλεπε όσα πίστευε μέσα της ότι ήταν, κάποιος θα διέκρινε αμέσως πίσω από το τζιν τα μακριά λεπτά της πόδια, το νεανικό στητό μπούστο της και τη λυγερή μέση της.
Κούνησε το κεφάλι της να διώξει τις αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό της και έτρεξε να κάνει ένα ντουζ και να φροντίσει το πρόσωπο της όπως της έδειξε η Νίνα.
Όταν κοιτάχτηκε ξανά είδε το γυμνό κορμί της για πρώτη φορά μέσα στα όμορφα μοντέρνα εσώρουχα που της είχε αγοράσει και ένοιωσε τη μεταμόρφωση της να ξεπηδάει σαν το νερό της πηγής..Το απλό μα υπέροχα καλοραμμένο φουστάνι στη κρεμάστρα της "φώναζε" ότι ήταν το υπόλοιπο όνειρο εκείνης της μέρας. Το πέρασε αργά και προσεκτικά επάνω στο χυτό κορμί της και ξάφνου... η Σταχτοπούτα των παιδικών διηγήσεων της μαμάς της πριν κοιμηθεί.. ξεπρόβαλε μπροστά της.
 Είναι παράξενο σκέφτηκε πως κάποια υλικά πράγματα δίνουν στους ανθρώπους μία αίσθηση δύναμης και υπεροχής μεταμορφώνοντας τους σε κάτι άλλο..Έτσι έγινε φαίνεται  και μ' εκείνη, ήταν τώρα μία άλλη και το πιο παράξενο ήταν ότι της άρεσε αυτό και ξύπνησε τη κοιμισμένη γυναικεία φιλαρέσκεια που βρίσκεται μέσα σε κάθε κοριτσάκι από τη στιγμή που βάζει τα..τακούνια της μαμάς του..
Έφτιαξε τα μαλλιά της όπως της έδειξαν, άλλωστε ο κομμωτής της είχε δώσει μία φόρμα που θαρρείς έπαιρνε μορφή απλά με  ένα βούρτσισμα. Το βάψιμο της όπως της είπε η Νίνα σχεδόν ανεπαίσθητο μα αρκετό ώστε να φανεί το υπέροχο σχήμα των ματιών της. Θαύμασε επάνω της  κοραλλί απαλό κραγιόν στα χείλη της και πέρασε ελαφρά την άκρη της γλώσσας της επάνω τους για να νοιώσει τη γεύση του . 
Δεν ήξερε εκείνη τη στιγμή ακόμα η μικρή Ελπίδα ότι η μεγαλύτερη δύναμη μιας γυναίκας είναι να μη συνειδητοποιεί  πόσο λαμπερή και γυναίκα είναι και να αφήνει αυτό να το απολαμβάνουν οι άλλοι..
Ήταν έτοιμη να βάλει τα παπούτσια της όταν χτύπησε η πόρτα και άνοιξε συγχρόνως. Ο Αντώνης έκρυψε με το σώμα του σχεδόν το άνοιγμα της, ήταν ένας εύσωμος και γυμνασμένος άνδρας και ήταν τόσο καλοντυμένος σκέφτηκε..τόσο όμορφος..Έκανε να σηκωθεί όταν εκείνος έτρεξε , γονάτισε και έπιασε το πέδιλο στα χέρια του.Την κοίταξε και..
-Άσε να σε βοηθήσω μικρή..είσαι πανέμορφη σήμερα και αν έχουμε κάποιο νεαρό θα κάψεις καρδιές..
Άφωνη και αμήχανη τον άφησε σαν μαγνητισμένη να της φορέσει το πρώτο πέδιλο και να κουμπώσει με άνεση το λουράκι. Ένοιωσε να κολυμπάει σε μία πρωτόγνωρη ανατριχίλα..ένοιωσε άθελα της τόσο  διαφορετικά..ένοιωσε σε άγνωστα νερά..
-Αφήστε θείε μου θα το βάλω μόνη μου ευχαριστώ και βάλθηκε να προσπαθεί να φορέσει το άλλο κάνοντας αδέξιες και αμήχανε κινήσεις.
-Θείε; θείε; δεν είπαμε Αντώνη; τόσο φοβερός είμαι που δεν τολμάς να το πεις;
Τον είδε να γελάει και κάτι σαν παιχνίδισμα στα μάτια του της προκάλεσε ακόμα πιο μεγάλη αστάθεια στα χέρια. Τα φόρεσε και σηκώθηκε όρθια δίπλα του βλέποντας για πρώτη φορά πόσο μικροσκοπική ήταν μπροστά του. Σκέφτηκε με πόσο φόβο τον έβλεπε στην αρχή και πόσο πάγωνε με εκείνο το ψυχρό αδιάφορο βλέμμα του όταν καταδεχόταν να πέσει επάνω της. Πάντα την έκανε να νοιώθει ξένη, παρείσακτη..και τώρα..τώρα λες και ήταν ένας άλλος. Τελικά αυτή τη μέρα όλοι είχαν αλλάξει..
-Ήρθα για να σου δώσω το..συμπλήρωμα στην αλλαγή σου, το δωράκι σου για την ημέρα αυτή..
Τα χέρια του έβγαλαν το κουτί και μπροστά στην έκπληκτη Ελπίδα έβγαλε από αυτό το βραχιόλι και της το πέρασε αστραπιαία στο λεπτό καρπό της. Η πείρα του στις γυναικείες αυτές μικροχαρές του είχε δώσει την άνεση αυτή στις κινήσεις. Έκλεινε θαρρείς σαν χειροπέδη και αντικρίζοντας το η Ελπίδα μαγεύτηκε από τη λάμψη των περίεργων ματιών του δράκου. Το έφερε μπροστά της..το χάιδεψε με τα δάχτυλα της..το πρωτο κόσμημα που φόρεσε ποτέ της.. η μητέρα της δεν τα αγαπούσε και έτσι δεν κληρονόμησε τίποτε από αυτήν εκτός από τον ασημένιο μικρό σταυρουδάκι της και τις βέρες των γονιών της.
Ασυναίσθητα λειτούργησε σαν παιδί που παίρνει το δώρο που δεν πίστευε ότι θα έπαιρνε και τον αγκάλιασε ,σχεδόν κρεμάστηκε από το λαιμό του.
-Ευχαριστώ , ευχαριστώ, είναι υπέροχο..είναι ...δικό μου;
Ο Αντώνης αισθάνθηκε στιγμιαία μία ταραχή και αμηχανία μα τα χέρια του έσφιξαν το λεπτοκαμωμένο κορμί χωρίς δισταγμό μα με ..προσοχή..Ήταν κάτι διαφορετικό αυτό το αγκάλιασμα, δεν μπορούσε ακόμα και αυτός να ελέγξει αυτό το νέο συναίσθημα που είχε γεννηθεί μέσα του. Πάλευε η ενοχή με την απαγορευμένη  λαχτάρα για το μοναδικό φρούτο που ήθελε να "γευτεί".
Τράβηξε τα χέρια του και πήγε προς τη πόρτα..μετά γύρισε και κοίταξε το πανέμορφο αυτό πλάσμα..την ενοχή..τη λαχτάρα..μουρμούρησε ένα ευχαριστώ και κατέβηκε τις σκάλες σαν κυνηγημένος.
Η Καίτη στεκόταν στη μέση του σαλονιού με μία λίστα από λεπτομέρειες στο χέρι μιλούσε έντονα στους ανθρώπους του κέτεριγκ που έστρωναν το το μπουφέ. Η ενοχή αυτή τον οδήγησε να την πλησιάσει και να την αγκαλιάσει από τη μέση. Ξαφνιάστηκε η Καίτη και τραβήχτηκε απότομα.
-Τι σε έπιασε τώρα, θα μου χαλάσεις το μαλλί και θα μου τσαλακώσεις το φόρεμα. Δεν μου είπες αν σου αρέσει; Το ξεσήκωσε η μοδίστρα μου από μία φωτογραφία της Αντζολί...
Αναστέναξε ο Αντώνης και σκέφτηκε ότι η Καίτη που αγκάλιαζε ξαφνικά και φιλούσε παθιασμένα  στις σκάλες του πατρικού της ήταν παρελθόν μαζί με τον έρωτα τους.
-Το φόρεμα δεν θα γίνει ομορφότερο με αυτό; Της είπε και έβγαλε από την άλλη τσέπη το βελούδινο κουτί. Προσπάθησε να της φορέσει το κολιέ μα πάλι σταμάτησε από τις διαμαρτυρίες της.
-Στάσου Αντώνη μου, υπέροχο είναι στ' αλήθεια μα.. δεν ταιριάζει με το φόρεμα . Η Νίνα μου διάλεξε κάτι το κατάλληλο, όμως είναι υπέροχο αγάπη μου όπως ότι διαλέγεις. ..αλήθεια..ευχαριστώ. Σηκώθηκε και τον φίλησε απαλά και διστακτικά κοιτάζοντας γύρω της τους σερβιτόρους που πηγαινοέρχονταν.
-Αλήθεια τη μικρή της διάλεξες κάτι ή το ξέχασες; Δεν πιστεύω κάτι ακριβό;
- Ένα βραχιόλι, της το πήγα κι όλας. Μία καλή απομίμηση μου την έφερε ένας φίλος για σένα μα εσύ δεν είσαι για τέτοια, σου αξίζει κάτι το ακριβό να δείχνεις στις φίλες μας.
Ήξερε ότι την ικανοποίησε η απάντηση του και έφυγε βιαστικά να χωθεί στο γραφείο του μέχρι να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι. Εκεί έβαλε ένα ποτό, βυθίστηκε στη πολυθρόνα του και άφησε το μυαλό του να περιπλανηθεί στο γαλαζοπράσινο απλό φόρεμα της Ελπίδας.
Οι επόμενες ώρες ήταν κάτι συνηθισμένο για τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που διοργάνωνε πάντα είναι αλήθεια με επιτυχία η γυναίκα του. Σ' αυτό της έβγαζε το καπέλο, ήταν η τέλεια οικοδέσποινα για τους συνεργάτες και τις οικογένειες τους.Όλα οργανωμένα στην εντέλεια, το μάτι της άγρυπνο σε κάθε κίνηση και έλλειψη . Με το ποτήρι στο χέρι και την υπεροχή που αισθανόταν με την εμφάνιση της πήγαινε από παρέα σε παρέα με μόνιμο χαμόγελο και πάντα ενήμερη για τα ενδιαφέροντα του καθενός. Μόνο σε μια στιγμή πάγωσε αμήχανα το χαμόγελο της όταν είδε τα μάτια όλων σχεδόν  να στρέφονται στη σκάλα στο νεαρό πλάσμα..άγνωστο πλάσμα πραγματικά ..που κατέβαινε με ένα δειλό χαμόγελο τη σκάλα κρατώντας από το χέρι τη μικρή Έλενα.
 Αν γυρνούσε τη ματιά της στον Άντώνη θα έβλεπε ότι το δικό του βλέμμα είχε εκείνο που είχε ξεχάσει..τη ματιά του όταν την ερωτεύτηκε.
Πως ήταν δυνατόν αυτή η όμορφη νεαρή κοπέλα να ήταν το αδιάφορο κοριτσάκι με τα τριμμένα τζιν που έβλεπε να περνάει αθόρυβα και αμίλητα μέσα στο σπίτι..Ένοιωσε..ένοιωσε για λίγο ..ανεξήγητα συναισθήματα..Κάτι σαν κουδούνι κινδύνου..κάτι σαν ανησυχία ..κάτι σαν ζήλια ! Η υπεροχή που ένοιωθε στο φόρεμα της χάθηκε θαρρείς μαζί με την ξαφνική αίσθηση ότι γινόταν η Βασίλισσα που κοίταζε στο καθρέπτη και ρωτούσε ποια είναι η ωραιότερη στο σπίτι.
Ξαναβρήκε αμέσως τη κυριαρχία της στον εαυτό της και με αρχηγική κίνηση πλησίασε τη σκάλα και χαμογελώντας παρουσίασε στους καλεσμένους την Ελπίδα.
- Για όσους δεν γνωρίζετε η μικρή μας κόρη η Έλενα που κάνει το ντεμπουτο της σήμερα εδώ μαζί με τη προστατευόμενη κόρη του συχωρεμένου του αδελφού μου που αναλάβαμε από μικρή γλυτώνοντας την από το ίδρυμα ευτυχώς.
Η Ελπίδα ένοιωσε σαν μαχαιριά μέσα της την ..αλήθεια..όμως υπάρχουν και αλήθειες που πληγώνουν. Η μικρή Έλενα έσωσε τη κατάσταση τραβώντας την από το χέρι να κατέβουν
-Έλα Έλπη..πάμε..
Παράξενο πόσα μάτια την εξερευνούσαν στο πέρασμα της και πόσο μόνη ένοιωθε σε τόσους πολλούς. Γρήγορα όμως όπως αρμόζει στα νέα άτομα όλες οι αναστολές  θαρρείς χάθηκαν και σύντομα ενσωματώθηκε σε μία παρέα νέων . Ένα κορίτσι και δύο νεαρούς γιους συνεργατών που βαριόντουσαν και ξαφνικά βρήκαν ενδιαφέρον στη συγκέντρωση. Το χαμόγελο του Αντώνη από μακριά με το σήκωμα του ποτηριού του  την έκανε να τον αισθανθεί σαν..σύμμαχο σε όλα αυτά. 
-Τι όμορφο βραχιόλι της είπε η  νεαρή λίγο πιο μεγάλη από εκείνη, είναι υπέροχο πραγματικά το πρόσεξα από τη πρώτη στιγμή. Πρώτη φορά σε βλέπουμε, ελπίζω να έρθεις με τη θεία σου στο κλαμπ που έχουμε στο Ναυτικό όμιλο.
Ξέρεις βέβαια ότι ο θείος σου έχει μεγάλο σκάφος, θα έχεις ταξιδέψει τόσο καιρό μαζί τους.  Που ήσουν χωμένη τόσα χρόνια; Πέθαναν μαζί οι γονείς σου; Δεν είχες γιαγιά να σε αναλάβει, άλλα αδέλφια; Τελείωσε βέβαια το σχολείο, σπουδάζεις κάπου;
Ζαλίστηκε από τις ερωτήσεις , και απλά απάντησε μόνο δειλά ότι διάβαζε και δεν είχε χρόνο μέχρι τώρα.. δεν είχε και φίλους.
 Ένοιωσε την έκπληξη στα μάτια τους , την ανικανοποίητη περιέργεια της και κάποια ειρωνεία όπως ακριβώς έβλεπε συχνά στα μάτια των συμμαθητριών της. Έτσι και πάλι απομονώθηκε και χώθηκε στην ασφάλεια της σιωπής της.. 
Ασυναίσθητα θυμήθηκε σαν όνειρο τις βραδιές που μαζευόντουσαν οι φίλοι των γονιών της από τη δουλειά στο μικρό σαλόνι τους . Κοίταξε τον υπέροχο διώροφο  μπουφέ  της θείας της και σκέφτηκε το μεταχειρισμένο δικό τους  τραπέζι που η μητέρα της σκέπαζε με το κεντημένο τραπεζομάντιλο για να μη φανούν οι φθορές τους. Η καημένη με φροντίδα της το γέμιζε με πιατέλες για να φανεί γεμάτο που τις φόρτωνε με πατάτες στο φούρνο, κοτόπουλο κομματισμένο , κεφτεδάκια και πολλές σαλάτες. Όμως οι φίλοι εκεί αστειευόντουσαν, οι γονείς της γελούσαν ευτυχισμένοι και τα παιδιά τους έπαιζαν στο πάτωμα Μονόπολη ανάμεσα στα πόδια τους. Οι εικόνες ερχόντουσαν πια σαν απλές φωτογραφίες και αυτό την πονούσε ακόμα περισσότερο.
-Ελπίδα κλαις;..συνέβη  κάτι;..έλα μαζί μου..
Ο Αντώνης την τράβηξε από το χέρι στο γραφείο του σχεδόν χωρίς να το καταλάβει κανείς  και έκλεισε τη πόρτα πίσω της.
(συνεχίζεται)