Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

10 η συνέχεια


Άνοιξε τα μάτια της η Λενιώ και βγήκε από το «ταξίδι» που έκανε στη δική της ζωή. Όχι ότι ήταν κάτι το σπουδαίο το διάβα της  μέχρι τώρα όμως.. ήταν η ζωή της, τα λάθη, οι χαρές, οι επιλογές και ο πλούτος των εμπειριών της. Είχε καιρό να κάνει αυτό το πισωγύρισμα.. απέφευγε να ρίχνει ματιές στο παρελθόν και απλά ζούσε το σήμερα. 
Γύρισε τη ματιά της στο κρεβάτι της μικρής λεχώνας που ήταν αυτό ακριβώς.. το σήμερα! Την αγκάλιασε η ματιά της και ξαναρώτησε με γλυκιά φωνή τη Eλπίδα όπως της είπε ότι την έλεγαν:
-Λοιπόν εγώ θα σου φέρω το κοριτσάκι σου κι εσύ θα κάνεις μια προσπάθεια για χάρη μου μικρή μου να δεις ήρεμα τη πραγματικότητα και να το αγκαλιάσεις όπως του το οφείλεις.. ακούς; .
Σκλήρανε στο τέλος τη φωνή της όσο και αν την δυσκόλευε αυτό μα σκέφτηκε ότι έπρεπε να επιβληθεί στη νεαρή κοπέλα και να της επιβάλει την ευθύνη του νέου ρόλου της μάνας. Ήταν φανερό ότι και αυτή η ίδια η Ελπίδα χρειαζόταν τώρα κάποιον να την οδηγήσει, να της φωτίσει το σκοτεινό λαβύρινθο της. Όφειλε να της δώσει την ασφάλεια ότι δεν ήταν μόνη και να συνειδητοποιήσει ότι  δεν ήταν πια παιδί, είχε μεγαλώσει απότομα ίσως.. μα ήταν μάνα πια.  
Την πίεσε λοιπόν με το ύφος της  φωνής της και
χαμογέλασε η Λενιώ με τη σκέψη ότι έτσι έκαμνε συνήθως   στα ζωηρά κουταβάκια που κατά καιρούς μάζευε στην αυλή της για φρόντισμα μέχρι να μεγαλώσουν  προσπαθώντας να τα συμμορφώσει και να τα τιθασεύσει. .
Η αντίδραση της όμως του κοριτσιού  δεν ήταν αυτό που περίμενε και το αποτέλεσμα που  πίστευε ότι θα κατάφερνε. Το κορίτσι βογκώντας σηκώθηκε απότομα και πέταξε το ελαφρύ σκέπασμα στη προσπάθεια της να βάλει τα πόδια της στο πάτωμα.
- Όχι σου είπα.. όχι.. δεν θέλω.. δεν μπορείς να με υποχρεώσεις επειδή με βοήθησες να ..απαλλαγώ από αυτό.. όχι σου είπα.. δεν θέλω να το δω.. γιατί δεν με καταλαβαίνεις; Σου ορκίζομαι ότι θα κλείσω τα μάτια και θα δέσω τα χέρια μου για να μη το πάρω στην αγκαλιά μου..
Μία αντίδραση παιδιάστικη σκέφτηκε, ξέφρενη και απότομη όπως κάνουν τα 6χρονα παιδιά όταν τους ζητάς να αντικρίσουν τα λάθη τους και να αναλάβουν τις ευθύνες. Αν μπορούσε και είχε το θάρρος θα την χαστούκιζε για να την κάνει να δει την αλήθεια που αρνιώταν.
Έφριξε η Λενιώ από τα λόγια την κοπέλας και θέριεψε μέσα της ο θυμός και η αγανάκτηση. Άδικη που ήταν πολλές φορές η ζωή σκέφτηκε, είχε  δει γυναίκες όταν δούλευε στα νοσοκομεία που σπάραζαν με το χάσιμο του μωρού τους και άλλες που κατέρρεαν με το άκουσμα ότι δεν θα γινόντουσαν ποτέ μάνες.  Πρώτη φορά της συνέβαινε κάτι τέτοιο και μέσα στη σύγχυση  των συναισθημάτων που την κυρίεψαν  δεν μπορούσε να βρει τρόπο να το διαχειριστεί. Έσφιξε τις γροθιές της, είπε στον εαυτό της κάθε καθησυχαστική συμβουλή που ήξερε  για να τον φέρει σε ηρεμία  και άρχισε ακόμη μια προσπάθεια να της μιλάει όσο πιο τρυφερά μπορούσε.
Ξεκίνησε λίγο δασκαλίστικα, σαν μάθημα, να της αναφέρει τα καλά της μητρότητας, να της ζωντανεύει  εικόνες μελλοντικής ευτυχίας στην αγκαλιά αυτού του μοναδικού πλάσματος που έφερε στο κόσμο.
-Σκέψου γλυκιά μου.. σε έχει ανάγκη και το ίδιο την έχεις κι εσύ! Είσαι πια μανούλα, θα είσαι ο κόσμος όλος γι’ αυτήν.
Μιλούσε και ξεχνώντας το λόγο έβγαζε από μέσα της όλα όσα θα ήθελε να ζήσει χρόνια πριν. Αχ! Άμυαλη μικρή.. να ήξερες τι δώρο σου χάρισε η ζωή σκέφτηκε και το κάνεις πέρα…Της σταμάτησε τη καλή της διάθεση όμως σαν κεραυνός που πέφτει και καίει τα πάντα ,οι λέξεις που βγήκανε από τα χείλη της μικρής  .Λέξεις που την πάγωσαν και την έκαψαν μαζί , αλήθειες απρόβλεπτες που  γέμισαν το δωμάτιο και τη καρδιά της με παγωνιά χειμωνιάτικης  βραδιάς.
- Με βίασε.. με βίασε σου λέω.. ούρλιαξε κατακόκκινη η Ελπίδα…Με βίασε στη ψυχή και στο σώμα εκείνος που έπρεπε να με προστατέψει. Όχι.. δεν το θέλω.. αυτό το παιδί θα μου θυμίζει κάτι που δεν θέλω να θυμάμαι γιατί τότε θα τρελαθώ.. Με βίασε.. ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Το έχεις νοιώσει επάνω στο σώμα και τη ψυχή σου ; Έχεις ξαγρυπνήσει πίσω από τη πόρτα με το φόβο ότι κάποιος θα την ανοίξει;  Έχεις κάνει εμετό από αηδία; Έχεις πέσει σκόπιμα από σκάλες για να χάσεις αυτό το παιδί αδιαφορώντας αν σκοτωθείς κι εσύ;
Σαν χαστούκι στο πρόσωπο της Λενιώς το ξέσπασμα αυτό.. δεν το περίμενε κάτι τέτοιο, πως θα μπορούσε άλλωστε. Από τη πρώτη στιγμή πίστεψε  ότι ήταν μία νεανική ανευθυνότητα και ότι η φυγή της μικρής από την οικογένεια ίσως ήταν φόβος για το τι θα αντιμετώπιζε ..Αυτό όμως.. αυτό.. Τι μου έστειλες Θεέ μου αναρωτήθηκε κοιτώντας την εικόνα Του με απόγνωση.
Πήρε δύναμη και έσπευσε κοντά της βάζοντας τα συναισθήματα της σε δεύτερη μοίρα, αυτή η μικρή την είχε ανάγκη και έπρεπε να είναι δυνατή.
Η Λενιώ την βοήθησε να ξαναξαπλώσει καθησυχάζοντας την με μικρές παρηγορητικές κουβέντες  σχεδόν σαν χάδι στο αυτί της . Δεν έπρεπε σκέφτηκε να ξεχνά.. ήταν παιδί ακόμη.. ένα παιδί που μεγάλωσε πρόωρα και απότομα. Την βόλεψε στο μεγάλο μαξιλάρι , μετά κάθισε δίπλα προσεκτικά ,σχεδόν  ξάπλωσε και πέρασε το μπράτσο της γύρω από το μικρό νεανικό κορμάκι. Ένοιωσε πόνο μέσα της, θα ήθελε να είχε τη δύναμη να της «αδειάσει» τις άσχημες  θύμησες , να διορθώσει καταστάσεις και να κάνει το τραβηγμένο από την ένταση προσωπάκι της εφηβική ρομαντική εικόνα ενός ζωγραφικού Αναγεννησιακού πίνακα.
Την έσφιξε απαλά η Λενιώ σαν το στήριγμα που έβαζε στα φυτά της για να νοιώσουν ότι δεν θα σπάσουν από το φύσημα του αγέρα, έτσι ένοιωθε ότι χρειαζόταν τώρα.. Τα χείλη της αυθόρμητα φίλησαν απαλά τα ιδρωμένα μαλλιά της και αισθάνθηκε σαν μάνα της γιατί αλήθεια θα μπορούσε να είναι σίγουρα ένα δικό της παιδί. Φαίνεται ότι κατάφερε να της περάσει αυτό συναίσθημα που είχε η μικρή ανάγκη.  Εκείνη χαλάρωσε και αφέθηκε στο βουβό κανάκεμα  στοργής της γυναίκας που ίσως ήταν η πιο κοντινή της συγγενής αυτή τη στιγμή. Ξέσπασε σε κλάμα και  η ορμή της οδύνης της μεταβλήθηκε σε οδυρμό λες από τραγωδία κάποιας Αντιγόνης. Ναι,  το χρειαζόταν, ήταν φανερό.. Την άφησε να ξεσπάσει σαν δυνατή καταιγίδα, να κυλήσει το βρώμικο νερό από τα ανοίγματα που χαράσσει η ορμή του στο έδαφος στο πέρασμα του παρασύροντας πέτρες και χώμα. Έμειναν έτσι αγκαλιασμένες μέχρι που ένιωσε το νεανικό κορμί να χαλαρώνει στα χέρια της και τότε η Λενιώ ετοιμάστηκε γι’ αυτό που ήξερε ότι θα επακολουθούσε..
Η  Ελπίδα άφησε το τελευταίο δάκρυ της να κυλήσει, σκούπισε με την ανάστροφη της παλάμης  τα μάτια της και σφίχτηκε πια με τη θέληση της επάνω στη τρυφερή μυρωδάτη αγκαλιά. Αισθάνθηκε μία ευγνωμοσύνη γι’ αυτή την άγνωστη που της έδωσε τελικά ότι χρειαζόταν η ψυχούλα της εκτός από τη γέννα κάποιον να μιλήσει.. Είχε πολύ καιρό να νοιώσει ασφάλεια δεν θυμόταν πια από πότε όσο και αν έψαχνε μέσα στο μυαλό της για τέτοιες στιγμές τα τελευταία χρόνια...το μυαλό της να ταξιδέψει και τη καρδιά της να ανοίξει και να ελευθερώσει τα στοιβαγμένα βουνά σαν λάσπη υδαρή  να κυλήσει παρασύροντας αναμνήσεις φόβους, μίση και απογοητεύσεις.. Ήταν ένα κοριτσάκι μόνο.. πονεμένο.. σημαδεμένο η Ελπίδα.. ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε πριν από την ώρα του .


8 σχόλια:

  1. ενα θα σου πω!!!
    συγκινηθηκα!
    η γραφη σου αγγιζει καρδιες!
    <3 <3 <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το είχα δει που το έγραφες σε κάποια ανάρτηση αλλά δεν ήξερα που θα το βρω να το διαβάσω, Σήμερα λοιπόν, το πήρα μονοκοπανιά,που έλεγε και η γιαγιά μου.
    Σε πάρα πολλά σημεία έκλαψα.Μα, που το σκέφτηκες ήθελα νάξερα! Η έχεις διαβάσει κάτι παρόμοιο??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι δεν είναι ούτε από κάτι που διάβασα, που άκουσα ή που έζησα.Μία μυθοπλασία είναι που γράφω πότε πότε όταν η φαντασία μου ταξιδεύει μαζί με τη μουσική.Θα σου πω ένα μυστικό μου..όταν γράφω ακούω μουσική ανάλογη..με ταξιδεύει.

      Διαγραφή
  3. Υπέροχο και συγκινητικό με τη δύναμη μιας γνώστριας της περιγραφής και των βαθιών ανθρώπινων συναισθημάτων . Ηθογραφία των αιώνων .
    Δεν ξέρω καλά υπολογιστή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε! όχι και τέτοιο!!Είναι απλά μία απόπειρα μου να βάλω σκέψεις και φαντασία σε χαρτί..ή μάλλον σε ..υπολογιστή!Ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  4. @ ΕΚΦΡΑΣΟΥ, φίλη μου η άποψη σου με τιμά ιδιαίτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΑΧΤΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ. ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ. ΙΣΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΕΚΔΩΣΕΙΣ ΣΕ ΒΙΒΛΙΟ. ΘΑ ΕΙΧΕ ΣΙΓΟΥΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΒΑΡΕΤΟ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή