Θέλετε συνέχεια;

                                                                    2o μέρος

Την πλημμύρισε ασφυκτικά ένα συναίσθημα διαφορετικό από τις άλλες παρόμοιες φορές που ξεγέννησε και κράτησε στην αγκαλιά της μωρά!

 Τα ματάκια του έκλεισαν , το προσωπάκι ηρέμησε, το κορμάκι αφέθηκε στη τρυφερότητα της αγκαλιάς της και η κυρά Λενιώ ένοιωσε ξαφνικά τη καρδιά της να σχίζεται από παλιό καημό και το δάκρυ μέσα της να κυλά κόμπος στο λαιμό της . Σέρνοντας τα πόδια της από απρόσμενο βάρος το άφησε με ήρεμες κινήσεις στο μικρό κρεβατάκι κουτί θα το έλεγες περισσότερο , το γύρισε στο πλάι και το σκέπασε με μια πλεχτή κουβερτούλα που την είχε πάντα εκεί  να σκεπάζει τα μωρά που ξεγεννούσε.

Κάθισε λίγο όρθια επάνω του και το κοίταξε.. καημένο μωρό σκέφτηκε.. ποια θα είναι η τύχη σου.. σε τι κόσμο βγήκες και που θα βαδίσεις άραγε. Νάναι  λουλούδια στο μονοπάτι σου  ή  πέτρες κοφτερές η στρώση του;  Κούνησε με συλλογή το κεφάλι της στωικά αναστενάζοντας, πάντα το ίδιο σκεπτότανε σε κάθε μωρό που ξεγεννούσε μα όλα μέχρι τώρα είχαν πίσω τους γονείς και συγγενείς να χαίρονται τον ερχομό τους και να κερνούν λουκούμια για το έθιμο νάναι γλυκιά η ζωή του...

 Έβγαλε την άσπρη χειροποίητη ποδιά της λερωμένη πια και την έβαλε σε λεκάνη για πλύσιμο. Αύριο σκέφτηκε, αύριο που θα είμαι ξεκούραστη.. Πλύθηκε καλά με το μοσχοσάπουνο της, πέρασε επάνω στο καθαρό πια κορμί της  καθαρή νυχτικιά με την δαντελίτσα που έπλεξε μόνη της στα μανίκια για να την κάνει πιο όμορφη. Έπειτα έβαλε στα χέρια της τη κρέμα που έφτιαχνε η ίδια με λεμόνι , λεβάντα , βότανο του δάσους που μάζευε την αυγή κάτω από τις βατομουριές και λίγες σταγόνες γλυκερίνη. Άλλο μυστικό της σκέφτηκε χαμογελώντας πονηρά με καμάρι καθώς την άπλωνε με αργές κινήσεις που απολάμβανε στα δάχτυλα και τις παλάμες της. . 

Έβγαζε κάποια χρήματα με τα γιατροσόφια της αυτά αν και τα περισσότερα τα χάριζε, φτωχός κόσμος στο χωριό και οι γυναίκες του ακόμα φτωχότερες. Πολλοί ερχόντουσαν  με πληγές που δεν έκλειναν ή ακόμα με δερματικά που οι αλοιφές της τα ηρεμούσαν και τα εξαφάνιζαν. 

Ήταν ένα ταλέντο που καλλιέργησε αρχικά με επιθυμία ερευνητική  μα περισσότερο από ανάγκη να βοηθήσει , να θεραπεύσει με ότι μέσο είχε από τη μάνα Φύση χωρίς πολλά έξοδα και χημικές προσμίξεις. Βέβαια δεν ήταν όλα στη τύχη αλλά και στη δική της επιθυμία να μάθει περισσότερα επάνω σε αυτή την έρευνα της.

 Διάβαζε βιβλία για τις ιδιότητες των βοτάνων από την ώρα που έπεσε στα χέρια της ένα σημειωματάριο με συνταγές παλιές αλοιφών που της έδωσε σαν κληρονομιά η κυρία Ιουλία η γυναίκα του Παπά του χωριού που την έκαναν αυτό που ήταν τώρα. Τις διάβαζε τα βράδια με τη λάμπα αναμμένη επάνω από το κεφάλι της, τις μελετούσε και προσπαθούσε να απομνημονεύσει τα ονόματα των φυτών. Μερικά απογεύματα της εβδομάδας όταν έπεφτε ο ήλιος έβγαινε στη γύρα στο διπλανό δασάκι ή επάνω στο λόφο από όπου έβλεπες όλο το λόγγο και αναγνώριζε λες και έκανε παιχνίδι ένα ένα τα φυτά συγκρίνοντας τα μεταξύ τους και σημειώνοντας στο μυαλό της το χρόνο και την εποχή που έβγαιναν και την ανθοφορία τους. Κάποια από αυτά τα μεταφύτεψε σε γλάστρες στο κήπο της και άλλα μάζεψε τους σπόρους  όταν γινόντουσαν και γέμισε τα παρτέρια της για να τα έχει πιο εύκολα κοντά της.. Σε ένα ξύλινο γουδί στην αρχή τα κοπανούσε όπως διάβαζε στο παλιό τεφτέρι μα με τον καιρό η πείρα την οδήγησε σε πολλές άλλες  επεξεργασίες  ώστε να τα φέρει στη μορφή που ήθελε. Κρέμες για ομορφιά, για εγκαύματα, καταπραϋντικές για πόνους, ηρεμιστικά σιρόπια για το βήχα…

Σιγά σιγά άρχισε να πειραματίζεται με τους γείτονες που της ζητούσαν βοήθεια συμβουλευτικά όποτε την συναντούσαν στο χωριό. Τις δοκίμαζε με τον εαυτό της πρώτα απ’ όλα και μετά από καιρό όταν βεβαιώθηκε για τη αξία τους με τις γυναίκες που ξεγεννούσε για να μην παθαίνουν μολύνσεις. Από στόμα σε στόμα έγινε κάτι σαν ..γιάτρισσα όπως την έλεγαν με αθωότητα και το « κυρά Λενιώ » έγινε ένας τίτλος σεβασμού γι’ αυτή από τα 30 της χρόνια… Της έφερναν τα παιδιά τους όταν είχαν πυρετό, τις γυναίκες τους όταν κοιλοπονούσαν ακόμα και οι άνδρες που εύκολα δεν εμπιστεύονται τους γιάτρευε δερματικά και μολύνσεις. Το σπίτι της το έδειχναν με σεβασμό σαν κάτι θαυμαστό και την ίδια την χαιρετούσαν με χαρά και την καλούσαν για κέρασμα στο σπιτικό τους..Κι  όμως..δεν ήταν κάποια που δεν ήξερε..δεν είχε γνώσεις από ιατρική..είχε σπουδάσει κάτι μα κανείς δεν το ήξερε εδώ..Ήταν απλά η κυρά Λενιώ τους..η γιάτρισσα. 

Έτσι κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι έπρεπε να καταγράψει  όλες αυτές τις « κατασκευές », τα γιατροσόφια της σε ένα χοντρό τεφτέρι που ζήτησε από τον έμπορο του χωριού να της το φέρει από τη διπλανή πόλη.  Τις ώρες λοιπόν της μοναξιάς τις γέμιζε με το να περιγράφει και να ζωγραφίζει τα φυτά που μεταχειριζότan, τις αναλογίες και τον τρόπο που έφτιαχνε τα σκαρφίσματα της.

 Δίπλα σε κάθε ένα έβαζε ένα βαθμό με κλίμακα το 10 για να θυμάται το μέγεθος της αξίας του φάρμακου της και πόση επιτυχία είχε στη θεραπεία καθώς και την αμεσότητα του στο χρόνο που το χρησιμοποιούσε στον ασθενή. Δηλαδή χωρίς και η ίδια να καταλαβαίνει τι κάνει η κυρά Λενιώ έφτιαξε ένα σύγγραμμα που θα μπορούσε να γίνει μπεστ Σέλερς στην εποχή μας, ένας "οδηγός"μέσα από την ίδια τη φύση. 

Το αγαπούσε, ήταν κομμάτι από την ίδια, το έντυσε μάλιστα με υφασμάτινο κάλυμμα κεντημένο από τα χέρια της και του έβαλε και δύο κορδελάκια για να το δένει . Το κρατούσε  πάντα στο συρτάρι της δίπλα στο κρεβάτι της και ήταν περήφανη γι’ αυτό.………………………………………………………….