Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

41 η συνέχεια

                                                       41 η συνέχεια 

Η δουλειά της μπήκε γρήγορα στο αίμα της σαν διεγερτικό, άνοιξαν ξαφνικά νέοι ορίζοντες και ενδιαφέροντα, το μυαλό της πλέον γέμιζε καθημερινά με νέες γνώσεις και ερεθίσματα, εμπειρίες και πάνω από όλα το ένστικτο επικράτησης. Οι γλώσσες που ήξερε την βοήθησαν πολύ και φρόντιζε τα βράδια να διαβάζει κάθε βιβλίο που θα της προσέφερε πλεονεκτήματα στη δουλειά της. Έκανε τη δουλειά της με πάθος και επιμονή για τελειότητα , είχε αλλάξει..μεταμορφωνόταν κάθε μέρα θα έλεγε καλύτερα τόσο που πολλές φορές νόμιζε ότι ζούσε τη ζωή μιας άλλης. Της έλειπε ο Άρης, τον αναζητούσε τα βράδια που κούρνιαζε δίπλα του στο καναπέ και βλέποντας μία ταινία στη τηλεόραση ένοιωθε το χέρι του να χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά της , στοργικά, τρυφερά μέχρι εκείνη να κάνει το πρώτο βήμα. Πολλές φορές κάπου εκεί στις στιγμές της μοναξιάς και της ανδρικής έλλειψης αναλογιζόταν πόσο είχε δεθεί τελικά με τον Άρη και την παραδοχή ότι δεν θα έβρισκε ποτέ κάποιον όμοιο του να την προστατέψει και να την αγαπήσει.
Πέρασε ένας χρόνος στη δουλειά της, είχε εδραιωθεί  πλέον στη θέση της χάριν στη προσεκτική επίδοση της σε ότι μπορούσε να αποδείξει ότι ήταν ικανή. Εκείνο το πρωινό μπαίνοντας στην εταιρία ένοιωσε την αναστάτωση και την ανησυχία σε όλο το προσωπικό, ρώτησε τη Χέλγκα μία από τις ιδιαιτέρες που ένοιωθε ότι δεν έβλεπε με καλό μάτι την άνοδο της.  
-Έρχεται το ..μεγάλο κεφάλι "λιμπεν", έρχεται ο πρόεδρος και είναι από αυτούς που δεν αφήνει οτιδήποτε στη τύχη, σίγουρα θα είσαι από αυτές που θα θελήσει να δει σαν νεώτερη , να ελέγξει και να εγκρίνει ή ..να διώξει!
Το είπε και απομακρύνθηκε με ένα γελάκι, πάντα πίστευε η Ελπίδα ότι στο βάθος την θεωρούσε ένα αντίπαλο της για μεγαλύτερη θέση στο  χώρο.
Η Ελπίδα ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της, της άρεζε βέβαια εδώ μα δεν φοβόταν κανένα πια, κάπου έξω θα υπήρχε πάντα μία θέση γι αυτήν. Όλο αυτό το χρόνο είχε δεχθεί αρκετές σοβαρές προτάσεις για εργασία αλλού , οι διάφοροι επιχειρηματίες που συναναστρεφόταν ήξεραν να διακρίνουν ποιο στέλεχος θα τους ήταν ικανό στη δουλειά τους.
 Μπήκε στο γραφείο της, έκανε τις σχετικές ενημερώσεις της ημέρας και μετά περίμενε με περιέργεια να δει τι θα γίνει .Βυθισμένη σε έγραφα και τηλεφωνήματα, φαξ και μέιλ  έγειρε σε μία στιγμή στην αναπαυτική πολυθρόνα γραφείου της και την γύρισε προς το γυάλινο τοίχο δίπλα της από όπου φαινόταν  όλη η πόλη.
 Το μυαλό της αστραπιαία κύλησε σαν το νερό στο παρελθόν, οι γονείς της, η θεία της ,ο Αντώνη, η μικρή Έλενα, ο Πάνος..θεέ μου πόσο πονούσε η εικόνα του μέσα της. Το ταξίδι φυγής στο χωριό της Λενιώς...το μωρό..σκέπασε τα μάτια της με τα περιποιημένα ακροδάχτυλα της να διώξει την εικόνα. Βέβαια είχε καταφέρει να   την είχε καταχωνιάσει προ πολλού μα όχι και να την διαγράψει.  Δεν ήθελε ίχνος της μέσα στις αναμνήσεις της , στο ..βιογραφικό της ψυχής της ,  όμως εκείνα τα γλυκά , ήρεμα μάτια της γυναίκας που την φρόντισε δεν μπορούσε εύκολα να τα διαγράψει. Ήταν θαρρείς η τελευταία κηλίδα της μαύρης λεκιασμένης πράξης της να εγκαταλείψει εκείνο το μωρό, κάτι που δεν έσβηνε, έμενε βασανιστικά μέσα της μαζί με τη φράση που αντηχούσε ακόμη στα αυτιά της.
-Πάρε το αγκαλιά γλυκιά μου, είναι ένα πανέμορφο κοριτσάκι , κοίτα το, κοίτα το έστω για μια φορά..χρειάζεται εσένα ,τη μάνα του..
Όχι ..δεν με χρειαζόταν σκέφτηκε , δεν μπορεί να χρειαζόταν κάποια που θα το έβλεπε σαν απόδειξη της βλακείας της να πιστέψει, να παρασυρθεί, να αλλάξει τη ζωή της. Ήταν ένα ...κομμάτι  από αυτόν που μίσησε όσο κανένα, ήταν η αιτία που δεν ήταν ο Πάνος δίπλα της, που ονειρευόταν εκδίκηση , που έκανε σχέδια για..για..κι αυτή δεν ήξερε πια τι χρώμα θα είχαν εκτός από το μαύρο..το κατάμαυρο...
 Σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού της ένα δάκρυ που κύλισε και ήταν ένα θρόισμα πίσω της που την έκανε να τιναχτεί και να γυρίσει στη πραγματικότητα.
Ήταν ένας ψηλός άνδρας μεγάλης ηλικίας γύρω στα 60 ίσως , γκρίζα μαλλιά καλοχτενισμένα, γαλανά ξεθωριασμένα σχεδόν μάτια της θύμισαν το χρώμα που είχαν τα σύννεφα όταν αντλούσαν το γαλάζιο του ουρανού. Τα ένοιωσε να διεισδύουν μέσα στα δικά της τόσο έντονα που η καρδιά της θαρρείς χτύπησε πιο δυνατά σαν προειδοποίηση κινδύνου. Ερεύνησε τη κορμοστασιά του και ένοιωθε ότι κι εκείνος έκανε το ίδιο επάνω της. Παρόλη την ηλικία του ήταν ένας όμορφος άνδρας , λεπτός ,αθλητικός μέσα στο γκρίζο του σακάκι με το λευκό πουκάμισο.  Σηκώθηκε όρθια , κατάλαβε αμέσως ποιος ήταν και προσπάθησε να δείξει σηκώνοντας το πηγούνι της ότι δεν την τρόμαξε η παρουσία του .
-Φαντάζομαι ότι είστε ο πρόεδρος κύριε , χαρήκαμε ..δηλαδή σας περιμέναμε ..ίσως..
Ξαφνικά μάσησε τα λόγια της, έχασε τον ειρμό στις λέξεις που ήθελε να πει, εκείνα τα μάτια ξαφνικά χαμογέλασαν με τρυφεράδα απρόσμενη .
-Τι έκανε αυτό το όμορφο κορίτσι να δακρύσει; η φωνή του βελούδινη της έφερε στο νου τον Άρη και αυτό την κλόνισε.
- Ζητώ συγνώμη, έφταιγε ο..υπολογιστής ίσως..
-Όχι, μη μου λες ψέματα, έφταιγε μία ανάμνηση, ένας πόνος παλιός, ίσως κάτι που ξέχασες , κάτι που σε πονάει. Έχασες τον άνδρα σου από ότι διάβασα στο βιογραφικό σου..ήταν αυτό ή κάτι πιο βαθύ;
Η Ελπίδα αντέδρασε στον ίδιο της τον εαυτό όταν κατάλαβε ότι αυτός ο άνθρωπος έμπαινε σε "χωράφια" απροσπέλαστα για όλους σ' εκείνη. Προσπάθησε να αλλάξει θέμα, πήρε κάποιους φακέλους που είχε μπροστά της και μελετούσε ,ίσιωσε το κορμί της σχεδόν στρατιωτικά και προσπάθησε να κάνει τη φωνή και τη ματιά της βαθιά επαγγελματική.
-Θα θέλατε κύριε να σας ενημερώσω για κάποιες επαφές που κάναμε στην εταιρία και ήμουν υπεύθυνη; Έχω στη διάθεση σας τα πάντα.
Το χαμόγελο κατέβηκε στα χείλη του, κούνησε το χέρι του σαν ένα αδιόρατο χαιρετισμό και φεύγοντας της είπε:
-Όλα με τη σειρά αγαπητή μου, είμαι σίγουρος ότι έχουμε πολλά να πούμε εμείς οι δύο.
Η πόρτα έκλεισε πίσω το μαλακά, με προσοχή έτσι ακριβώς όπως την άνοιξε και εισέβαλε στη..ζωή της.
Έμεινε στην εταιρία σχεδόν 10 μέρες κάτι που συγκλόνισε όλους γιατί συνήθως οι επισκέψεις του ήταν αστραπιαίες. Το σούσουρο πίσω του έδινε και έπαιρνε .Έμαθε από τη Χέλγκα ότι ήταν χήρος 60 ετών με ένα αγόρι 12 χρόνων που απέκτησε αργά και κόστισε τη ζωή της γυναίκας του . Αυτοδημιούργητος , δυναμικός και σκληρός στις αποφάσεις του , κλειστός και απρόσιτος λιγάκι  δεν είχαν ποτέ ακουστεί γι' αυτόν κάποια κουτσομπολιά  ή κάποια του παρενόχληση ερωτική με το προσωπικό. Με τη γυναίκα του λέγανε ότι παντρευτήκανε νέοι και μετά το θάνατο της δεν έκανε  κάποιο σοβαρό δεσμό ή ίσως δεν κατάφεραν να μαθευτεί κάτι τέτοιο.
. Πεσμένος με πείσμα στη δουλειά του , με καλές κινήσεις εμπορικές κατάφερε να κάνει την επιχείρηση αυτό το κολοσσό που είχε και αργότερα μία μικρή πολυεθνική εταιρία.  Απόφευγε τις κοινωνικές εκδηλώσεις, είχε κόλλημα με τη τέχνη και συλλέκτης έργων.
Η Ελπίδα τον είδε πολλές φορές στα μίτιγκ που έκαναν αφότου ήρθε και ουδέποτε  είδε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εκείνη κάτι που την καθησύχασε για τη δουλειά της και για τις "μπιχτές" της Χέλγκα. .
Ήταν  μία μέρα πριν φύγει όταν έλαβε ένα μήνυμα στον υπολογιστή της για να τον συναντήσει αύριο στις 8 μμ με "επίσημο ένδυμα" σε ένα γνωστό ρεστοράν της πόλης όπου ήξερε ότι γινόντουσαν πολλές επαγγελματικές συναντήσεις.
Επίσημο ένδυμα..σκέφτηκε ..τι μου γράφει τώρα..τι να φορέσω; και τι δουλειά έχω  εγώ εκεί; τι έπρεπε να φέρει μαζί της; δεν έγραφε τι ήθελε, ίσως έπρεπε καλύτερα να πάρει μαζί του τη πρώτη γραμματέα του γραφείου. Όμως αυτή ήταν και η υπεύθυνη για τις συνεντεύξεις τύπου ,την "εικόνα" της εταιρίας έξω και γενικά φρόντιζε σχεδόν τα πάντα με τους πελάτες και την ικανοποίηση τους από την εταιρία..
Εκείνο το απόγευμα αποφάσισε να πάει στα μαγαζιά, έδωσε δικαιολογία στον εαυτό της ότι έτσι έπρεπε .."κάτι επίσημο"..η γκαρνταρόμπα της βέβαια διέθετε ρούχα μα είχε χρόνια να φορέσει κάτι τέτοιο, κάτι νέο και στη μόδα. Συνήθως ντυνόταν κλασικά με σύνολα που διάλεγε να συμμορφώνονται με πολλές περιστάσεις ή σπορ στη καθημερινότητα της. Άλλωστε  ήταν το τελευταίο που είχε στο νου της αφού σπάνια έβγαινε εκτός από τις συναντήσεις επαγγελματικές που ήταν συνηθισμένη . Περπάτησε σε ένα εμπορικό δρόμο και στάθηκε τελικά σε μία βιτρίνα, η ματιά της καρφώθηκε ,ως συνήθως, σκέφτηκε ειρωνικά  σε ένα κομψό ταγιέρ με γκρι σιέλ απόχρωση . Το διέγραψε όμως σαν ακατάλληλο και όμοιο με μία ..ντουζίνα που είχε στη ντουλάπα της και  ...ίσως το διπλανό πράσινο φόρεμα να ήταν καλύτερο όμως συλλογίστηκε..
-Το ταγιέρ δεν ταιριάζει στην ηλικία σας, το φόρεμα δεν θα τονίσει το σώμα σας..τι θα λέγατε να διαλέξουμε κάτι μαζί; Θα εκπλαγείτε όταν θα δείτε πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι η γνώμη μου!
Πάγωσε η Ελπίδα αναγνωρίζοντας τη φωνή, δεν τολμούσε να το πιστέψει ότι ήταν ακριβώς πίσω της έστω και να έβλεπε την αντανάκλαση της εικόνας του στο κρύσταλλο της βιτρίνας.
-Ναι το ομολογώ, της είπε χαμογελώντας , σας είδα να φεύγετε από το γραφείο και κατάλαβα ότι κάποια θα έψαχνε στην αγορά για ένα επίσημο φόρεμα. Επιτρέψτε μου να σας συνοδέψω με το αυτοκίνητο μου σεπιο  κατάλληλο μαγαζί.
-Παρακαλώ μην ασχολείστε μαζί μου, είπε τραυλίζοντας σχεδόν η Ελπίδα, δεν χρειάζεται, μπορώ να διαλέξω μόνη μου κάτι ..σας παρακαλώ..
Λες και δεν άκουγε τι του είπε άπλωσε το χέρι του και το πέρασε στο  μπράτσο της σπρώχνοντας την απαλά προς το πολυτελές αυτοκίνητο του με σοφέρ. Στο μυαλό της πέρασε η μορφή του Αντώνη , ένοιωσε να χειραγωγείται από την ισχυρή προσωπικότητα του άνδρα δίπλα της. Τότε αντιστάθηκε ενστικτωδώς, τράβηξε το μπράτσο της και στάθηκε μπροστά του σαν ένα  θήραμα  που αντιστέκεται στο θύτη του.
- Θα υποθέσω ότι κάνατε λάθος στο μήνυμα και θα έπρεπε να το απευθύνετε σε μία γραμματέα σας. Λυπάμαι , δεν είμαι αυτό που ίσως νομίσατε ότι είμαι και τα ρούχα μου τα διαλέγω μόνη μου .
Σαν μικρό κακομαθημένο αντιδραστικό παιδί έφυγε από δίπλα του και χώθηκε μέσα στο κατάστημα. στον έκπληκτο πωλητή που την πλησίασε έδειξε το πράσινο φόρεμα και του είπε το νούμερο της.
-Δεν χρειάζεται να το δοκιμάσω αν το έχετε σε αυτό το νούμερο, φέρτε το στο ταμείο.
Πλήρωσε βιαστικά ρίχνοντας κρυφές ματιές για να δει αν το αυτοκίνητο του ήταν ακόμη από έξω. Όμως είχε φύγει , πήρε τη σακούλα και έφυγε τρεχάτη να προλάβει ένα ταξί που η ματιά της έπιασε να αφήνει επιβάτιδα . Όταν μπήκε στο σπίτι της έπεσε με το παλτό στο καναπέ της και πέταξε τα παπούτσια της στο πάτωμα εκσφενδονίζοντας τα με δύναμη μαζί με τη σακούλα . Τελείωσε σκέφτηκε, αύριο θα περιμένω απόλυση..να χαρεί και η Χέλγκα δηλαδή! Με δυσκολία κοιμήθηκε, μέσα της ένοιωσε μία απογοήτευση, αυτός ο άνθρωπος της είχε αφήσει άλλη εντύπωση από την  αρχή μα τώρα την τρόμαζε αυτό το κάτι διαφορετικό από τον ευγενικό, διακριτικό Άρη της.
Το πρωί λίγο πριν ντυθεί έπεσε η ματιά της στη σακούλα με το φόρεμα..έπρεπε να το δοκιμάσει. Δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να βρίσει τον εαυτό της για το θέαμα που παρουσίαζε με το φόρεμα αυτό που την έκανε να μοιάζει με..πράσινη κάμπια! Σίγουρα θα έπρεπε να το γυρίσει πίσω  και να ψάξει για κάτι άλλο αν δηλαδή προλάβαινε.
Γυρίζοντας στη δουλειά της ρώτησε δήθεν αδιάφορα τη Χέλγκα αν την ζήτησαν από το γραφείο του Προέδρου.
-Πρέπει να τον συνοδέψω το απόγευμα σε μία μάλλον εμπορική συνάντηση,
δικαιολογήθηκε , δεν ξέρω αν άλλαξε κάτι στην ώρα..
Η Χέγκα τινάχτηκε λες και την δάγκωσε κάτι και την κοίταξε περίεργα.
-Εσένα; Γιατί δεν τον συνοδεύει η γραμματέας του ;
-Δεν ξέρω , ίσως πρόκειται για προώθηση κάποιων νέων επαφών με την εταιρία, βαριέμαι τρομερά να πάω και άλλωστε..έχω κάποιο γεύμα σε φίλους  που θα αναγκαστώ να αναβάλω, είπε και κοκκίνισε μέσα της από το ψέμα. Όταν μπήκε στο γραφείο της αναλογίστηκε με θυμό γιατί ένοιωσε την ανάγκη να δικαιολογηθεί σ' αυτή , γιατί ένοιωθε ταραχή λες και έκανε κάτι κακό.
όταν άνοιξε τον υπολογιστή της βρήκε το μήνυμα του.
-Στις 8 μμ και να παραλάβετε από την είσοδο φεύγοντας ένα δέμα για σας με ..σύνεργα εργασίας!
Σύνεργα εργασίας ; αναρωτήθηκε η Ελπίδα..σύνεργα εργασίας; ..τι στο καλό  ήταν αυτό;
Όλη την υπόλοιπη μέρα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στα τηλεφωνήματα , σε έγραφα, σε πλάνα για εκθέσεις που έκανε η εταιρία σχεδόν συνεχώς μα στο τέλος την παρέσυρε η δουλειά και κάποιοι πωλητές που ενδιαφερόντουσαν για τις νέες σειρές καλλυντικών .
Όταν τελείωσε το ωράριο της κατέβηκε με..ταραχή στην είσοδο χαιρετώντας κάποιους συναδέλφους και αποφεύγοντας τη Χέλγκα. Χτύπησε τη καρτέλα της και η φωνή του θυρωρού την σταμάτησε.
-Σταθείτε κυρία έχετε ένα δέμα και της έβαλε επάνω στο πασέ ένα πακέτο με...φιόγκο! Της έπιασε ταραχή, το άρπαξε ψελλίζοντας ένα ευχαριστώ και έφυγε να πάρει από το γκαράζ το μικρό αυτοκίνητο της που χθες το είχε ξεχάσει εδώ με τη βιασύνη της για ψώνια.
Το ακούμπησε στο πίσω κάθισμα και από το καθρέπτη του έριχνε κάθε τόσο ματιές φιλύποπτες και υποψιασμένες για το περιεχόμενο του. Αν ήταν αυτό που φανταζόταν ..αν..αλήθεια τι θα έκανε; ίσως η όλη αντίδραση της να έδειχνε τελικά τα άκρως αντίθετο από αυτό που ήθελε να δείξει. Όταν μπήκε στο σπίτι της το πρώτο που έκανε ήταν να ξελύσει το φιόγκο και να ανοίξει με βιάση το κουτί και..όπως το φαντάστηκε..ένα φόρεμα..ένα όμως..υπέροχο φόρεμα έπρεπε να παραδεχθεί. Το έβγαλε προσεκτικά και το φίνο μαλακό του ύφασμα  έκανε τη πρώτη επαφή με τη γυναικεία της φυσική φιλαρέσκεια  στη παλάμη της. Το σήκωσε και το έβαλε μπροστά της στο καθρέπτη, το βυσσινί παράξενο χρώμα του της έδωσε μία περίεργη λάμψη στα πράσινα μάτια της και τη λευκή επιδερμίδα της. Μέσα της μία φωνή της κραύγαζε να το φορέσει και μία άλλη της θύμιζε τη φράση του: " Θα εκπλαγείτε όταν θα δείτε πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι η γνώμη μου!" .Ναι να πάρει η ευχή...το φόρεμα ήταν τέλειο..μα ..σίγουρα θα ήταν φαρδύ..ή ίσως..στενό..ή ίσως το ντεκολτέ δεν θα της ταίριαζε. Τα σκεπτόταν αυτά και συγχρόνως πέταγε τα ρούχα που φορούσε και άφησε το υπέροχο ύφασμα αν κυλήσει στο όμορφο λεπτό κορμί της. Κοιτάχτηκε στο καθρέπτη και της κόπηκε η ανάσα..ήταν υπέροχο, ένα γάντι θαρρείς στο σώμα της , ένα χρώμα που της έδινε κάτι άλλο που κρυβόταν μέσα της , ξεχασμένο, κρυφό, παρατημένο.
Στις 8 παρκάρισε στο πολυτελές ρεστοράν δίνοντας τα κλειδιά στον παρκαδόρο του. Είχε προλάβει να σιάξει τα μαλλιά της κατάλληλα, συντρόφεψε το φόρεμα της με λεπτές ψηλοτάκουνες  κλασικές γόβες και στους ώμους της έριξε ένα μεταξωτό σάλι με διακριτικά χρώματα που της είχε αγοράσει ο Άρης σε κάποιο ταξίδι και δεν είχε φορέσει ποτέ της. Κοσμήματα σπάνια φορούσε  μα για πρώτη φορά όταν είχε σταθεί στο καθρέπτη είχε σκεφτεί το βραχιόλι..εκείνο το υπέροχο βραχιόλι του Αντώνη που το άφησε στο..μωρό ..σ' εκείνο το πλάσμα ..σ' εκείνη τη γυναίκα τη Λενιώ σαν αμοιβή.
Όχι..δεν έπρεπε να κουβαλήσει ξανά εδώ , αυτή τη στιγμή , αυτές τις εικόνες. Μπήκε αποφασισμένη μέσα και άφησε το σερβιτόρο να την οδηγήσει στο τραπέζι. Ο κύριος Steynthans είχε ήδη σηκωθεί να την υποδεχθεί και ..της φίλησε απαλά το χέρι με ευγένεια λίγο πριν τραβήξει το κάθισμα της πολυθρόνας της. Το τραπέζι τους ήταν σε κάπως ιδιαίτερο σεπαρέ αποτραβηγμένο από τα πολλά αδιάκριτα μάτια , στο τραπέζι μπουκέτο με μικρά λευκά κρινάκια και απαλή μουσική στα αυτιά τους γλυκό άκουσμα.
-Δεν θα έχουμε άλλους καλεσμένους, ίσως πελάτες; είπε ψελλίζοντας η Ελπίδα.
-Δεν σας είπα εγώ κάτι τέτοιο , της ανταπέδωσε το λόγο με ένα χαμόγελο περιεχτικό εκείνος και έκανε νόημα στο μαίτρ .
-Θα ήθελα πρώτα να σας ευχαριστήσω για το φόρεμα και να επιμείνω να το αφαιρέσετε από το μισθό μου .
-Μα όπως είπα είναι μέρος από..σύνεργα δουλειάς αφού θα με συνόδευες σε μέρος που με ξέρουν.
Η Ελπίδα τσίτωσε και η επίθεση βγήκε αυθόρμητα κόβοντας την είσοδο του μαιτρ και την ευγενική διακριτική απομάκρυνση του από το τραπέζι.
-Υπονοείτε ότι δεν θα ήταν η εμφάνιση μου κατάλληλη για το περιβάλλον σας; Εσείς θελήσατε για άγνωστο λόγο να με συναντήσετε κι εγώ δέχθηκα γιατί..γιατί ήταν υποχρέωση μου στην εταιρία που εργάζομαι.
-Έτσι το είδες; συνέχισε μιλώντας της στον ενικό εκείνος, υποχρέωση εταιρίας;
Η φωνή του είχε απότομα ένα σπάσιμο, κάτι σαν απογοήτευση .Η Ελπίδα αισθάνθηκε άσχημα, κατάλαβε  ότι η κουβέντα έπαιρνε μία δύσκολη  τροπή και σκέφτηκε ότι ίσως έπρεπε να είναι πιο προσεκτική στις εκφράσεις της.
-Όχι  κύριε Steynthans, δεν ήθελα αν πω αυτό, κι εγώ δεν μπορώ να εκφραστώ κατάλληλα σήμερα, η θέση μου είναι δύσκολη ελπίζω να το καταλαβαίνετε. Δεν είμαι και εύκολος άνθρωπος ξέρετε.. είπε και ένα δυσδιάκριτο χαμόγελο άνθισε στα χείλη της, λίγο φιλύποπτη με ανθρώπους πια..
-Πια;..αυτό δείχνει ότι στη σύντομη ζωή σου έκανες λάθος επιλογές που έχουν τώρα την ..εξόφληση τους από τη ψυχή σου. Σε παρακαλώ, ζητώ συγνώμη σε ίσως λάθος δικό μου τρόπο προσέγγισης. Έχω πολύ καιρό να κάνω συνάντηση με τέτοιο τρόπο επιλογής μου και..ναι..έχω κι εγώ τρακ..σαν αν κολυμπώ σε λάθος νερά πράγμα σπάνιο για το χαρακτήρα μου.
Η Ελπίδα δεν είχε όρεξη για φαγητό, η ταραχή που ένοιωθε, ο φόβος του προβλήματος που ένοιωθε και δεν θα ήξερε να διαχειριστεί αυτή τη στιγμή της έκοψαν κάθε διάθεση.
-Θα μου επιτρέψεις να σου διαλέξω εγώ , σε βλέπω προβληματισμένη μάλλον. Ελπίδα σε παρακαλώ να είσαι ο εαυτός σου ,δες το σαν μία συνάντηση "αναγνωριστική" ανάμεσα σε δύο συνεργάτες, ίσως..σε δύο φίλους θα έλεγα αν μου επέτρεπες.
-Κύριε Steynthans ..με έχετε δει ελάχιστες φορές, δεν θεωρώ τον εαυτό μου σαν μία μοιραία εκρηκτική γυναίκα. ξέρω μάλιστα ότι πολλές φορές περνώ απαρατήρητη από τους άνδρες. Τα όσα έχω πληροφορηθεί για σας ...δεν είστε επίσης ο άνθρωπος που θα εκμεταλλευόταν την υπεροχή σας σαν εργοδότης μου , άλλωστε θα ήταν γελοίο λόγω..
-Λόγω της ηλικίας μου;
-Όχι προς Θεού , θα έλεγα λόγω του μεγάλου κύκλου γνωριμιών σας και της κοινωνικής σας κατάστασης.
-Δεν ξέρω..ίσως εκείνο το δάκρυ που είδα στη ματιά σου, ίσως η άρνηση να σε καθοδηγήσω σε κάτι, ίσως το βλέμμα σου που ακόμα και όταν δουλεύεις είναι λες και βλέπει κάτι άλλο από αυτό που έχει μπροστά σου. Λένε ότι έχω προοδεύσει λόγω της διαίσθησης μου, ότι παίρνω γρήγορες και αυθόρμητες αποφάσεις, λένε...ξέρω τι λένε για μένα. Είμαι αυτό ακριβώς..σαν κι εσένα μάλλον ..ένας δύσκολος χαρακτήρας. Έχω ένα γιο όπως θα έμαθες, τον λατρεύω, όμως δεν μπόρεσα αν τον πλησιάσω όπως έπρεπε. Είναι ένα υπέροχο αγόρι που μεγαλώνει με ξένες γυναίκες και σχολεία. Εσύ από ότι ξέρω δεν έχεις παιδιά ή κάνω λάθος;
Η Ελπίδα ένοιωσε μαχαιριά στη καρδιά της μα απάντησε κουνώντας και το κεφάλι της  αρνητικά.
-Όχι..δεν έχω..ο Άρης δεν ..δεν προλάβαμε θα έλεγα.
Ο Steynthans έκανε διακριτική παύση κάνοντας νόημα στο μαιτρ να πλησιάσει, του ψιθύρισε σχεδόν τη παραγγελία του και στύλωσε πάλι την διερευνητική ματιά του επάνω της, μία ματιά που λες και διαπερνούσε την ύπαρξη της , το παρελθόν της, το..μέλλον της..
-Αυτό με τράβηξε σε σένα Ελπίδα, η διαίσθηση ότι πίσω από αυτό που δείχνεις υπάρχει ένας..απλός άνθρωπος , ένα παιδί που μεγάλωσα απότομα. Μία δύσκολη επιχείρηση το 'άνοιγμα " σου πάντα με τραβούσαν οι δύσκολοι άνθρωποι γιατί πιστεύω  ότι κρύβουν πάντα σελίδες πυκνογραμμένες ενός βιβλίου..
Το πλούσιο γεύμα τους ήρθε, το ακριβό κρασί χρωμάτισε με ρουμπινί χρώμα τα ποτήρια τους και η κουβέντα άλλαξε ρότα όπως ένα καραβάκι που τραβάει το δρόμο του ανάμεσα από καταιγίδες και ήρεμες θάλασσες.
Έπιασε τον εαυτό της να μιλάει για σπορ και μουσική και να τον ακούει να της περιγράφει πίνακα που αγόρασε με πάθος που ζήλεψε πραγματικά.
Ο Steynthans έφυγε την επόμενη μέρα και η Ελπίδα σε λίγες μέρες έβαλε την συνάντηση τους αυτή στις όμορφες αναμνήσεις που καταχωρούσε σαν ημερολόγιο στο μυαλό της να την συντροφεύουν στις κρύες μοναχικές της στιγμές. Κάποια Κυριακή επισκέφτηκε το τάφο του Άρη, γέμισε το βάζο του με λουλούδια και στύλωσε τη ματιά της στα χρυσά γράμματα με το όνομα του λες και τα σκαλίσματα θα έφερναν τη μορφή του μπροστά της. Μετά το θάνατο του κατάλαβε πόσο μεγάλο ρόλο είχε παίξει στη ζωή της, πόσο καθοριστική ήταν η αγάπη του και ένοιωσε ένοχη που δεν του ανταπόδωσε σωστά και πλήρη τα ίδια .Μα ήξερε ότι του ανταπόδωσε ειλικρινή αισθήματα, δεν τον ξεγέλασε ποτέ γιατί αυτός ήταν το λιμάνι που την τράβηξε από τη φουρτούνα, η αγκαλιά που την τράβηξε από τη πουθενά, από το χάος..ήταν η σωτηρία της. Έβαλε στα χείλη της ένα φιλί και το έστειλε στο λευκό μάρμαρο..σ' ευχαριστώ ..του ψιθύρισε..θα σου οφείλω πάντα..
Ήταν ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, οι δρόμοι είχαν ήδη στολιστεί, το ίδιο και η εταιρία. Οι άνθρωποι άλλαξαν θαρρείς  διάθεση και τα χιόνι που έπεφτε εδώ και μία μέρα την έκανε να θυμάται σαν όνειρο τις μέρες που έπαιζε χιονοπόλεμο με τον πατέρα της. Μερικές φορές τρόμαζε που δεν θυμόταν πια τα πρόσωπα τους, οι εικόνες έσβηναν σιγά σιγά..και δεν ήθελε..ήταν το μόνο όμορφο και αγνό από τη πρώτη ζωή της. Περπάτησε αφήνοντας το αυτοκίνητο της πάλι στην εταιρία, όταν θα κουραζόταν θα έπαιρνε ταξί σκέφτηκε. Κούμπωσε το παλτό της, τράβηξε το γιακά να καλύψει το λαιμό της έπρεπε να αγοράσει ένα κασκόλ σκέφτηκε  σύντομα, ο καιρός εδώ αγριεύει εύκολα..στην Ελλάδα ίσως ακόμη είχε ήλιο...
Στάθηκε σε μία βιτρίνα γεμάτη με Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Δεν είχε δένδρο σκέφτηκε, από τότε που πέθανε ο Άρης δεν στόλισε το σπίτι, άλλωστε δεν είχε κάποιον για να το χαρεί εκτός από εκείνη και τις..σκέψεις της.
Χάζευε τα στολίδια όπως τότε που με τη Σοφία στόλιζαν το τεράστιο δένδρο  για την μικρή Έλενα και αγόραζε τα πιο ακριβά και σπάνια στολίδια κατ' εντολή της Θειας της.
Ένας πανέμορφος γυάλινος κλόουν τράβηξε τη προσοχή της..μα πιο δίπλα υπήρχε ένα γυάλινο ρόδι με τους καρπούς του να φαίνονται από το άνοιγμα λες και ήταν αληθινό.
-Εγώ θα τα αγόραζα και τα δύο , δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο κλόουν και πιο μάλλον ..νόστιμο ρόδι!
Ανατρίχιασε η Ελπίδα από χαρά;..ίσως..γύρισε απότομα το κεφάλι της .Τον είδε να στέκεται πίσω της χαμογελαστός, με το μαύρο  ολόμαλλο παλτό του και το κασκόλ να κρέμεται ολόγυρα στο λαιμό του. Δίπλα του ένα όμορφο νεαρό αγόρι με ένα γλυκό πρόσωπο και παιδιάστικη ακόμη λάμψη στο βλέμμα του.
-Ναι, ήρθα όπως βλέπεις, τη κατάλληλη όπως βλέπω ώρα.. Να σου συστήσω το γιο μου, τον έφερα να τον γνωρίσεις, Stivens Steynthans, τι θα έλεγες Ελπίδα να διαλέγαμε μαζί κάποια στολίδια;


3 σχόλια:

  1. Επιτέλους, επανήλθες. Περιμένω τη συνέχεια λίαν συντόμως. Θα χαρεί και η επίσης "εξαρτημένη" φίλη Σοφία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΚΑΗΣΠΕΡΑ ΑΧΤΙΔΑ ΜΟΥ. ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΛΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ. ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΕΓΓΟΝΑΚΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΧΑΙΡΕΣΤΕ. ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕΣ. ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝΕ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΣΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πρεπει να γινει επαναληψη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή