Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

συνέχεια

    42η συνέχεια

Έτσι γνώρισε και το γιο του που αν και τόσο διαφορετικός εξωτερικά από το πατέρα του μέσα στη παιδικότητα των χρόνων του μπορούσες να διακρίνεις ένα ώριμο παιδί μεγαλωμένο με  κάπως..στρατιωτικές αρχές. Την χαιρέτησε κτυπώντας το πίσω μέρος από τα παπούτσια του και απλώνοντας το χέρι του στο δικό της με θάρρος. Ένοιωσε κάτι να φτερουγίζει μέσα της, αυτά τα αθώα λυπημένα μάτια..
-Είναι ένα θαυμάσιο κατάστημα πράγματι, τόσα στολίδια, ευχαρίστως να βοηθήσω...
Της άνοιξε ευγενικά τη γυάλινη είσοδο δίνοντας της το προβάδισμα και προχώρησαν μέσα στο κατάστημα για να χαθούν  στην Χριστουγεννιάτικη λάμψη του. Ο μικρός αφάνταστα ήσυχος, θα έλεγες συντηρητικός σε κάθε του έκφραση ,όμως η Ελπίδα έβλεπε το βλέμμα του να στυλώνεται με λαχτάρα σε κάποια στολίδια συγκρατώντας όμως τον εαυτό του στο να απλώσει το χέρι να τα πιάσει .Ένα παιδί που δεν ένοιωθε σαν ..παιδί!
Η Ελπίδα ακολούθησε τη λάμψη αυτή και διάλεξε όσα ένοιωσε ότι ήθελε, η σιωπηλή αποδοχή και το δειλό χαμόγελο του, έφερε και σ' εκείνη ένα παρόμοιο στα δικά της χείλη. Ο Steynthans είδε με ικανοποίηση αυτή τη ..σιωπηλή συμφωνία τους και χωρίς να το δείξει τους άφησε να χαθούν στις προθήκες, να αγγίξουν, να παίξουν με του ήχους, να ..ξεχάσουν τη παρουσία του. Διακριτικά προχώρησε προς το ταμείο και στάθηκε να τους κοιτάζει από μακριά.. Όταν επιτέλους αντιλήφθησαν ότι ο χρόνος και τα..ψώνια του είχαν τελειώσει ξαναγύρισαν στη σοβαρότητα τους με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και καμουφλαρισμένα χαμόγελα.
-Καιρός ήταν να ξεκουραστώ κι εγώ κάπως , με τόση αναμονή κουράστηκα, ξέρω ένα κατάλληλο μέρος για αυτή τη ξεκούραση !
Τον ακολούθησε χωρίς να ρωτήσει ή να φέρει αντίρρηση  σε ένα υπέροχο τσαγερί που υπήρχε στη πόλη , εδώ μπορούσες να δοκιμάσεις τις πιο υπέροχες και σπάνιες γεύσεις τσαγιού. Το ήξερε η Ελπίδα μα δεν το είχε επισκεφτεί ποτέ , τι δουλειά θα είχε μόνη της εδώ, το θεωρούσε κάπως σνομπ το περιβάλλον του. Όμως όταν κάθισαν στις βελούδινες καρέκλες και ανέπνευσε τη διάχυτη μυρωδιά από τα ζεστά φλιτζάνια τσαγιού που υπήρχαν μπροστά στους εκλεκτούς θαμώνες αυτού το μαγαζιού ένοιωσε λες και ανήκε σε αυτό το ήρεμο περιβάλλον. Τα μάτια της στυλώθηκαν στη ψευδοροφή όπου μία υπέροχη τοιχογραφία έδειχνε γυναίκες γκέισες να απολαμβάνουν το τσάι παρέα με άνδρες καθισμένους μπροστά σε χαμηλά τραπέζια .Πίσω τους κήποι με παγώνια και κερασιές ανθισμένες. Η μουσική υπόκρουση στο χώρο τόσο διακριτική που λες ότι ήταν μέρος του ίδιου σου του μυαλού. Η ικανοποίηση που αισθάνθηκε πέρασε και σ' αυτόν και η θριαμβευτική ματιά του την έκανε να χαμογελάσει επιτέλους.
-Πόσο παιδί είσαι ..μουρμούρισε μέσα σχεδόν από τα δόντια του, πόσο παιδί Θεέ μου..
Η φράση του είχε ένα τόνο μελαγχολικό θα έλεγε μα η μαγεία της διαδικασίας του σερβιρίσματος του τσαγιού την έκανε να βάλει στην άκρη κάθε φιλύποπτη σκέψη και απλά να απολαύσει με τα μάτια και τη γεύση. Ο Άρης της είχε μάθει να εκτιμάει σιωπηλά κάθε τι νέο χωρίς να δείχνει έκπληξη , να το απολαμβάνει λες και το είχε από χρόνια στη ζωή της. Το υπέροχο σερβίτσιο από φίνα κινέζικη πορσελάνη , τα ασημένια κουταλάκια, οι κύβοι της ζάχαρης  σε παλ αποχρώσεις, οι λευκές πετσέτες γαρνιρισμένες με δαντέλα. Αχόρταγα η ψυχή της τα απολάμβανε, μα οι κινήσεις της έδειχναν τους καλούς τρόπους που επίμονα της μάθαινε πιεστικά η θεία της τότε. Μόνο μπροστά στη ποικιλία από μπισκότα και κεράσματα συνοδευτικά  ξύπνησαν μέσα της το παιδί που δεν έζησε ποτέ την ηλικία του. Το χέρι της συνέπεσε με το χεράκι του μικρού επάνω τους και ..βάλανε τα γέλια αδιαφορώντας για τη παρουσία του και το βλέμμα του σερβιτόρου πίσω τους .
Έτσι μπήκε στη ζωή της ο Stevens ο μικρός γιός του που απέθεσε η Ελπίδα επάνω του όλα τα μητρικά αισθήματα που δεν έδωσε στο δικό της μωρό. Γιατί μετά από δύο χρόνια καθαρά φιλικής και επαγγελματικής σχέσης εκ μέρους της με τον ..μέγα Steynthans δέχθηκε κάποιο απόγευμα τη ξαφνική πρόταση του .
-Ελπίδα..ξέρω ότι είμαι μεγάλος για σένα, πολύ μεγάλος θα έλεγα . Ξέρω σίγουρα ότι δεν με αγαπάς, ξέρω όμως ότι σε αγαπάει ο γιος μου και ότι εσύ είσαι ειλικρινής μαζί του..το βλέπω..το νοιώθω. Θα σε σοκάρω με αυτό που θα σου πω ίσως, το σκέφτηκα σου λέω πολύ πριν σου το πω πίστεψε με. Έμαθα στη ζωή μου να ενεργώ με το ένστικτο μου, δεν λάθεψα ποτέ. Θέλεις ..θέλεις.. να με παντρευτείς; Μου φθάνει και μόνο αυτό που μου δίνεις μα σου λέω ότι  επειδή μου αρέσουν οι σκληρές προκλήσεις δέχομαι να παλέψω για περισσότερα από σένα.
Παντρεύτηκαν ένα μήνα μετά σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι σε ένα παρεκκλήσι καθολικά στην..Αυστραλία και σε ένα δήμαρχο της ίδιας πόλης. Ο 13 χρόνος Stevens κρατούσε γερά το χέρι της και χαμογελούσε μέσα στο όμορφο σκούρο κουστούμι του. Τον έβγαλε από το οικοτροφείο και τον "αγκάλιασε" με παθολογικό μητρικό θα έλεγες τρόπο .
Ο Steynthans δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει ότι ήταν ο Άρης γι' αυτήν, όμως της έδωσε το λιμάνι που πάντα ήθελε στη ζωή της. Δεν ήταν η άνετη οικονομική κατάσταση που της προσέφερε με ανοιχτοχεριά , ήταν  όμως το σκαλοπάτι που πάτησε για να κυριεύει..βουνά.  Αδιαφόρησε το πρώτο καιρό για τους ψιθύρους πίσω από τη πλάτη της καθώς περνούσε μέσα από τους διαδρόμους των επιχειρήσεων τους. Έσφιγγε τα χείλη της για να μην επιτεθεί σ' αυτούς και γελούσε που  η Χέλγκα τώρα "έγλυφε" το κάθε της λόγο. Δυσκολεύτηκε να  την αποδεχτούν  μα η σκληρή δουλειά και  η συμπεριφορά της δεν τους έδωσε σύντομα  το δικαίωμα να πουν πως δεν ήταν ικανή για κάθε της απόφαση που είχε σημασία για την άνοδο της εταιρίας.
Ο άνδρας της ταξίδευε σχεδόν πάντα , ο "γιος" της δενόταν όλο και περισσότερο μαζί της κι εκείνη μαζί του και ο Steynthans της έλεγε γελώντας ότι παντρεύτηκε το γιο του και όχι εκείνον. Η Ελπίδα πάντως φρόντισε και στάθηκε μία τέλεια σύζυγος στις υποχρεώσεις της ,διακριτική, δυναμική χωρίς να προκαλεί  τον συνόδευε σχεδόν πάντα σε κάθε συμβούλιο αφού της έδωσε μετοχές της εταιρίας του γι' αυτό το λόγο.
Πολλές φορές στις μοναχικές της στιγμές αναρωτιόταν  γιατί στη  ζωή της σχεδόν πάντα είχε σαν δεκανίκι ένα μεγάλο άνθρωπο, ένα σύντροφο που θα μπορούσε να είναι πατέρας της. Δεν ήταν δυστυχισμένη σε αυτές τις σχέσεις, ένοιωθε όμορφα στην αγκαλιά τους, ένοιωθε σιγουριά και ασφάλεια δίπλα τους . Μέσα της είχε ένα κενό σε συναισθήματα ερωτικά , δεν διανοήθηκε ποτέ να ρίξει το βλέμμα της σε κάποιο νεότερο και μα το Θεό της έκαναν τα γλυκά μάτια πάρα πολλοί .Ποτέ δεν κατάλαβε ότι ο άνδρας της παρακολουθούσε κάθε της βήμα και πως εκτιμούσε τη στάση ζωής δίπλα του.
Ήταν η χρονιά που ο γιος "της" γινόταν 21 έτους και στο σπίτι ετοιμαζόντουσαν για μία μεγάλη γιορτή . Θυμήθηκε καθώς αγόραζε το χρυσό μενταγιόν που του παράγγειλε για δώρο, τη βραδιά που ο Αντώνης της πέρασε στο χέρι το χρυσό βραχιόλι με διαφορετικά βέβαια μέσα του υποθετικά σχέδια. Πόσο αθώα ήταν τότε..πόσο βέβαιη ήταν τώρα.
Ζήτησε από τον κοσμηματοπώλη να της χαράξει στη μικρή πλάκα τη φράση: " Ο γιος που μου χάρισε η μοίρα" και ένα μικρό πλατινένιο δράκο επάνω του γιατί έτσι ήθελε να τον δει..ένα δυνατό δράκο απέναντι σε όλα..Θα ήταν κάποτε ο πρόεδρος σε όλα αυτά και  φρόντισε στα 10 χρόνια που ήταν δίπλα της  να τον κάνει δυνατό και συγχρόνως ανεξάρτητο από κάθε απόφαση άλλου. Το πρώτο καιρό την φώναζε δειλά "μούτερ"( μητέρα) μα κάποτε του είπε ότι δεν θα έπαιρνε ποτέ τη θέση της μητέρας του απλά ..την αντικατέστησε μοιραία  στη ζωή. Το ..Ελπίδα ήταν δύσκολο γι' αυτόν έτσι το "Έλπη" έγινε αστεία καραμέλα στα χείλη του όταν έπαιζε μαζί της παιχνίδια και την κέρδιζε ή τον άφηνε μερικές φορές να το κάνει.
Εκείνη η γιορτή ήταν ορόσημο και για την ίδια χωρίς να το ξέρει. Ο άνδρας της είχε πάρει αποφάσεις ζωής όπως φάνηκε. Ανακοίνωσε ότι παραχωρούσε το 49% των μετοχών της πολυεθνικής του στο γιο του και ...σε εκείνη είχε κάτι διαφορετικό...
-Η Ελπίδα έγινε ένα φως σε μας τους δύο, είπε και την αγκάλιασε από τους ώμους προστατευτικά όπως πάντα. Της οφείλουμε πολλά.
Μετά απευθύνθηκε στη ίδια κοιτάζοντας την τρυφερά .
-Ξέρω ότι η Ελλάδα θα είναι πάντα η πατρίδα σου, ότι έστω και αν δεν το παραδέχεσαι έχεις κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς εκεί "λίμπεν"(αγαπημένη). Είναι καιρός να σου δώσω το δώρο να τους κλείσεις αν το θελήσει η μοίρα. Μία νέα εταιρία ανοίγεται από τον όμιλο μας εκεί, όλα είναι κανονισμένα ..τα πάντα..μένει μόνο να την επισκεφτεί η..Πρόεδρος. Θα είναι δική σου, ανεξάρτητη από όλες τις άλλες έστω και αν ανήκει στον όμιλο. Δική σου ..και διάλεξα αυτή τη μέρα των γενεθλίων του γιου μου σαν ευχαριστώ για όσα έκανες γι' αυτόν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι καιρός να αποχαιρετήσεις τη χώρα αυτή και να γυρίσεις..πίσω.
Στεκόταν δίπλα του..οι παρευρισκόμενοι χειροκρότησαν ..ο άνδρας της την αγκάλιασε και τη φίλησε στα μαλλιά και ο γιος της έκανε το ίδιο .Οι άνδρες μου σκέφτηκε..οι άνδρες της ζωής μου, πόσο τυχερή ήταν ..
Λίγους μήνες  μετά βρέθηκε στην Ελλάδα και σε δύο χρόνια είχε κι όλας δημιουργήσει ένα νέο "όνομα" φίρμα στη χώρα. Ο γιος της την επισκεπτόταν συχνά και βοηθούσε στα πάντα .Τον εμπιστευόταν, σκεπτόντουσαν τα ίδια, ταίριαζαν στις ενέργειες και στις αποφάσεις, ήταν ο "δικός " της γιος.
Ο  άνδρας της πάντα κοντά της βέβαια όμως είχε μεγαλώσει πολύ και αυτό τον βάρυνε. Χαιρόταν να τους θαυμάζει , μοιραζόταν το χρόνο του ανάμεσα σ' εκείνη, σε λίγες παρουσίες αναγκαστικές σε συμβούλια μετόχων και στο αγαπημένο του άθλημα το γκολφ. Από το καιρό που είδε ότι ο γιος του κι εκείνη φάνηκαν  ισχυροί  αντικαταστάτες του είχε σχεδόν αποσυρθεί από πολλά. Τελευταία μάλιστα ένα καρδιακό επεισόδιο τάραξε την οικογένεια και έκανε την Ελπίδα να νοιώσει πόσο της ήταν σημαντικός δίπλα της.
Θυμάται εκείνη τη νύχτα στη κλινική που κόντρα σε όλους ξενύχτησε δίπλα του , το χέρι του που έπιασε το δικό της και το έσφιξε δυνατά λες και ήθελε να της περάσει όλα όσα δεν είχε πάρει ηθελημένα της από αυτόν αυτά τα χρόνια κοινής ζωής.
-Σσσσ..κοιμήσου, όλα θα πάνε καλά γλυκέ μου..σ' αγαπώ..
Χαμογέλασε και της ψιθύρισε:
-Αν το ήξερα ότι θα το άκουγα για πρώτη φορά αυτό εδώ θα έμπαινα στη κλινική νωρίτερα..μα ξέρω ότι για να το πεις το νιώθεις..σε ξέρω περισσότερο από όσο πιστεύεις. Μη λες τίποτα , μου φθάνουν όσα μου πρόσφερες και μόνο με τη παρουσία σου στη ζωή μας.
Η Ελπίδα ένοιωσε να την πνίγουν οι τύψεις, πράγματι, το παραδεχόταν  ..δεν του είχε πει ποτέ το "σ' αγαπώ" , δεν ήξερε και αν το εννοούσε  τώρα όπως το ήθελε αυτός. Το "σ' αγαπώ "  βγήκε αυθόρμητα από μέσα της , δεν ήξερε τι έννοια να έδινε στις λέξεις. 
Τον νοιαζόταν, της ήταν απαραίτητος και ναι..πονούσε γι' αυτόν τον ήθελε δίπλα της γερό, δυνατό έστω και σαν σύντροφο πια αφού η ερωτική τους σχέση ήταν ανύπαρκτη εδώ και χρόνια .
Λίγο καιρό μετά ξαναγύρισε σπίτι υγιής  μα πάντα ευαίσθητος και προσεκτικός ώστε να αποφεύγει τα δύσκολα και απαγορευμένα από το γιατρό.
Έτσι ο γιος τους και η Ελπίδα πήραν τα ηνία όλου του ομίλου στη πραγματικότητα χωρίς όμως να του δώσουν την εντύπωση ότι τον είχαν βάλει στην άκρη. Κύλησε ο χρόνος μέσα σε αγώνες να αποδείξει ότι μπορούσε μία νέα γυναίκα να διοικήσει και να κυριαρχήσει απέναντι σε ανδρική εγωιστική πραγματικότητα.
Η εταιρεία της είχε γίνει πλέον κάτι σαν ορόσημο στη γυναικεία  ομορφιά και οι ιδέες της όλο και γινόντουσαν πιο δυναμικές. Μέσα της είχε κυριαρχήσει μία γυναίκα που ήθελε να ανεβαίνει κάθε φορά και νέα βάθρα επιτυχίας.  Δεν της έφθανε πια η μετριότητα , την απωθούσε η στασιμότητα και κάθε φορά έψαχνε για νέες προκλήσεις να αντιμετωπίσει  και να κατακτήσει. Έγινε δυστυχώς με το χρόνο αυτό που δεν φανταζόταν ποτέ της, μία ψυχρή επαγγελματίας που το μόνο που της έδινε την αίσθηση της υπεροχής ήταν τα υψηλά νούμερα και τα "εμπόδια " που έβγαζε από το δρόμο της. 
Ερωτική σχέση και πάθος η δουλεία της ,έπαιρνε από όλο αυτό το παιχνίδι ικανοποίηση και η αδρεναλίνη που την πλημμύριζε κάθε φορά που κέρδιζε γινόταν στη πραγματικότητα μία ακόμη απλή δόση ναρκωτικού.
Ήταν ένα πρωινό φωτεινό όπως πάντα σ' αυτό το τόπο, πόσο αλήθεια της είχε λείψει αυτό το φως!. Μπροστά της στο γραφείο ένα σωρό προτάσεις για ιδέες και  συνεργασίες. Είχε ζητήσει από τους συνεργάτες της μία έρευνα για βιολογικές λύσεις σε καλλυντικά με αγνά προϊόντα της φύσης που σε όλη τη χώρα έφτιαχναν κατά καιρούς οι απλές γυναίκες της στα σπίτια τους. Θυμήθηκε τη Λένα ..έτσι ξαφνικά..σαν σπίθα φωτιάς μέσα της. Της έτριψε τα χέρια τότε με τέτοιες κρέμες, την πότισε βότανα για να τη κοιμίσει, να την ηρεμήσει. Οραματίστηκε λοιπόν μία νέα γκάμα καλλυντικών με τέτοιες εφαρμογές , πρώτη..πριν το εφαρμόσει άλλη εταιρία. 
Η Ελπίδα έβλεπε μακριά πια, ήξερε τι ήθελε, ήξερε που θα στρεφόντουσαν σε λίγα χρόνια οι νέες γυναίκες που φρόντιζαν πια να χρησιμοποιούν  υγιή καλλυντικά, αγνά, παλιές συνταγές των γιαγιάδων. Μάλιστα στα σερφαρίσματα της στο διαδίκτυο έβλεπε νέα κορίτσια να φτιάχνουν μόνα τους τέτοια προϊόντα, αυτό ακριβώς ήθελε να προλάβει. Ένας θόρυβος την έβγαλε από τις σκέψεις της..
-Έλπη μου αγαπημένη πότε επιτέλους να βγεις από το καταφύγιο σου και θα έρθεις στο εξοχικό για ξεκούραση;
Η καρδιά της σκίρτησε και το φιλί του στο μάγουλο της την γέμισε με όλη τη έννοια της ευτυχίας .
Ο Stevens είχε εισβάλει στο γραφείο της, όμορφος , χαμογελαστός με εκείνα τα πανέμορφα γαλανά μάτια που κράτησαν ακόμη και τώρα την αθωότητα του παιδιού που είχε τότε απλώσει το χέρι του στο δικό της.
-Παλιόπαιδο , τώρα θυμήθηκες την Έλπη σου; Πες μου αν με αντικατέστησες με κάποια μικρή πριγκίπισσα στη ζωή σου. Με κάνεις να αισθάνομαι σαν τη κακιά βασίλισσα που ρωτάει το μαγικό καθρέπτη της ποια είναι η πιο...αγαπημένη σε σένα!
-Έλπη μου πάντα εσύ, πάντα εσύ και το ξέρεις .Της απάντησε γελώντας και έσκυψε να τη φιλήσει .Πήγα στο πατέρα να τον δω, σου στέλνει τον..έρωτα του λέει και την αγάπη του και θέλει να πας λίγο στο εξοχικό σας  για να πάψεις να ασχολείσαι με τις δουλειές .ήρθα λοιπόν να σε αντικαταστήσω!
-Έχει δίκιο, έχω τύψεις, τον έχω εγκαταλείψει με αυτό το τελευταίο πάθος που μου έχει κολλήσει να φτιάξω κάτι νέο για την εταιρία.
Άρχισε λοιπόν να του εξηγεί χωρίς ανάσα όλες τις σκέψεις της για το νέο τομέα που ήθελα να ανοίξει στην εταιρία. Ένας ποταμός από όσα είχε μέσα στις σκέψεις που την απασχολούσαν τις τελευταίες μέρες  και το πάθος για κάτι νέο να κατακτήσει.
 Αναψοκοκκινισμένη , γεμάτη ενθουσιασμό ο  Stevens ανεγνώριζε επάνω της εκείνη τη νέα κοπέλα που είχε πρωτογνωρίσει πλάι στο πατέρα του λες και δεν πέρασε μέρα. Δεν την είδε ποτέ σαν εμπόδιο, την αγάπησε από τη πρώτη στιγμή. Του έδωσε ζωή με το ενδιαφέρον της και την αγάπη της, τον έβγαλε από τη μοναξιά που τον βύθισε ο πατέρας του στα κολλέγια και τις σπουδές. Βρήκε σε αυτήν μία μητέρα που δεν γνώρισε και μία φίλη που δεν είχε ποτέ. Την σταμάτησε με μία κίνηση του χεριού του και ένα αφοπλιστικό χαμόγελο που ήξερε ότι το..λάτρευε!
-Θέλω να με εμπιστευτείς πάλι, θα τα φροντίσω όλα εγώ. Έχεις δίκιο για την ιδέα σου, έχει μέλλον και μου αρέσει και σαν ιδέα. Φύγε λίγο να ξεκουραστείς  στο πατέρα και άφησε σε μένα την έρευνα αυτή. Ξέρεις ότι δεν θα γίνει οτιδήποτε χωρίς να το εγκρίνεις. Απλά εγώ θα κάνω το "ξεδιάλεγμα" μετά την έρευνα και εσύ θα πάρεις τις αποφάσεις.
Η Ελπίδα τον κοίταξε με τρυφερότητα και ικανοποίηση, ήταν ο γιος που θα ήθελε να είχε..εκείνο το παιδί ήταν κορίτσι..αν ήταν γιος πάλι το ίδιο θα είχε κάνει όμως. Η αγάπη και το "πέσιμο" της στον Stevens καταλάβαινε ότι υποσυνείδητα ήταν ενοχή για ότι απαρνήθηκε τότε. 
Ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει αν το έκανε από νεανική  αποφυγή ευθυνών ή σαν σβήσιμο της κακιάς εμπειρίας της σε κάτι που άλλαξε τη ζωή της. Ήταν τόσο νέα, τόσο μπερδεμένη, όλες κάνουμε λάθη στη νεότητα μας, παίρνουμε κάποιες γρήγορες αποφάσεις, κλείνουμε πόρτες, αλλάζουμε μονοπάτια, χανόμαστε στο άγνωστο. Η ζωή την αντάμειψε όμως λανθασμένα ίσως για τη κακή απόφαση της, στάθηκε τυχερή βρίσκοντας στο δρόμο της αγγέλους με μορφή ανθρώπων. 
Ο Άρης ήταν ο σταθμός της ζωής της, της χάρισε το πρώτο μεγάλο σκαλοπάτι, την πήρε από το σκοτάδι και της άνοιξε πόρτες για το φως. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που "άνοιξε" τη ψυχή της μετά τη Λενιώ, ο μόνος που έμαθε το μυστικό της χωρίς να πει έστω και μία λέξη για να τη κρίνει ή να της κάνει ερωτήσεις . Ο Άρης την δέχθηκε όπως ακριβώς τη βρήκε, ένα χαμένο παιδί, πληγωμένο και κλεισμένο στον εαυτό του σε πλήθος  λανθασμένων νεανικών  αποφάσεων και ενεργειών..
Ο Steynthans ήταν ένα ..λιμάνι, ένας σύντροφος γενναιόδωρος και απέραντα προστατευτικός. Πολλές φορές αναρωτιόταν γιατί όταν αναφερόταν σ' αυτόν δεν τον αποκαλούσε με το μικρό του όνομα παρά μόνο με το επίθετο του. 
Πάντα υποσυνείδητα αισθανόταν ένα..σεβασμό στο άτομο του. Τον θαύμαζε για την ενεργητικότητα του, τη σταθερή σχέση του με ότι αγαπούσε και θεωρούσε δικό του. Όλοι όσοι ήταν γύρω του τον δεχόντουσαν σαν κάτι ξεχωριστό και όσο ψηλά και αν έφθασε το περίεργο ήταν ότι δεν είχε κάνει εχθρούς. Χαμογέλασε όταν σκέφτηκε ότι εκείνη είχε δημιουργήσει αρκετούς και ότι η ονομασία "δράκαινα" που ψιθύριζαν πίσω της θα την συνόδευε για πάντα. 
Τα μάτια της χάιδεψαν το νεαρό Stevens, αυτός ήταν το δώρο που της έδωσε ο άνδρας της και αναγνώριζε ότι η αγάπη και η αδυναμία που του είχε θα μπορούσε να την κάνει να γκρεμίσει τα πάντα.
-Λοιπόν Έλπη μου, θα φύγεις επιτέλους; Δώσε μου τη πολυθρόνα σου και σου δίνω τα κλειδιά της ελευθερίας. Φύγε "λίμπεν" στο εξοχικό και το πατέρα μου, άσε πίσω τα πάντα και ξέχνα τα πάντα, εγώ θα σου τα έχω όλα σε λίγο καιρό έτοιμα.
Γέλασε με το "λίμπεν" ( αγαπημένη), με τον Stevens και τον άνδρα της μιλούσαν πάντα Γερμανικά και ήταν η λέξη που την αποκαλούσε πάντα ο  Steynthans. Σηκώθηκε, πήρε τη τσάντα και το κομψό σακάκι της , αποχαιρέτησε με ένα βλέμμα το χώρο και μετά τον αγκάλιασε κουρνιάζοντας στα χέρια που την τύλιξαν στη κυριολεξία. Ο γιός της είχε γίνει ένας ψηλός άνδρας σαν το πατέρα του και δυνατός σαν κι ..εκείνη, αν και δεν ήταν η ίδια μέτρια στο ύψος δίπλα του έφθανε μέχρι τους ώμους του.
- Κοίτα να δουλέψεις όσο λείπω και όποιον δεις να χαρεί που έφυγε η..."δράκαινα" δώσε του να καταλάβει ότι θα επιστρέψει!!!
Το γέλιο του ακούστηκε πίσω της κλείνοντας τη πόρτα, προσπέρασε τη Χέλγκα με αδιόρατο χαιρετισμό και σε λίγο οδηγούσε το νέο υπέροχο σπορ αυτοκίνητο της στους δρόμους των Αθηνών . Δεν ήξερε τότε πως εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε για εκείνη μία φάση στη ζωή της που θα την οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες ενέργειες και θα έβγαζαν στην επιφάνεια άσχημες πλευρές του χαρακτήρα της.







9 σχόλια:

  1. Κάθε φορά το κάνω κόπυ και το γράφω κάπου για να το διαβάζω σαν..βιβλίο, δεν το ευχαριστιέμαι από τον υπολογιστή μου..Να το δημοσιεύσεις επιτέλους να το διαβάσω ολόκληρο! Συγνώμη που σου το ζητάω.τόσο καιρό που δεν το έγραφες τσατιζόμουν ευτχώς έβαλες πολύ τώρα. Κατερίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...με ζάλισες!!!
    κι όχι διότι δεν πολυ-διαβάζω τα γραφόμενα... μα καιρό δεν έχω!

    Βρε κορίτσι μου, πως γίνεται και δεν το είχα ανακαλύψει;;;
    ...και ξέρεις; το να γράφεις στο πρώτο πρόσωπο... είναι μεν λίγο "γαργαλιστικό" μα... δεν είναι καθόλου εύκολο..
    Καλές συνέχειες
    Καλές εμπνεύσεις.

    Υιώτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΕ ΑΓΩΝΙΑ. ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΔΟΣΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΜΟΝΟΡΟΥΦΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έπιασε νυχτερίδες και αράχνες το καημένο, και είναι όλο παράπονα για την εγκατάλειψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου έχεις απόλυτο δίκιο και θα σου φανεί απίστευτο όμως εδώ και λίγο καιρό συνεχίζω το γράψιμο αφού πρώτα έγιναν πολλές διορθώσεις γιατί φίλε μου..πάλι απίστευτο όμως είχα πρόταση να μου το δημοσιεύσουν. Όμως δεν ξέρω αν θα το κάνω..είμαι μεγάλη και πολλή κουρασμένη για τέτοια και κυρίως δεν θέλω να μπλεχτώ φορολογικά .ΌΜΩΣ.. θα το τελειώσω σου δίνω ..όρκο Προσκοπικής μου τιμής και θα σας το δημοσιεύσω ολόκληρο αφού όμως πρώτα αποκλείσω την άλλη εκδοχή.!!!!!!

      Διαγραφή
  5. Πριν λίγες μέρες το ανακάλυψα και δεν μπορούσα να σταματήσω την ανάγνωση..!!!Αναμένω με ανυπομονησία την συνέχεια..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το μήνυμα δεν είναι σπαμ!
    Μπαίνω τυχαία σε μπλόγκ που βρίσκω από φίλους. Έχω δύο βιβλία σε pdf σχετικά με την υγεία που θα σας φανούν πολύ χρήσιμα. Στείλε μου ένα μήνυμα εδώ mihkour@hotmail.com
    Θα τα στείλω ΦΥΣΙΚΑ χωρίς καμία δική σου υποχρέωση ΕΚΤΟΣ από το να τα δώσεις στους γνωστούς σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή