Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

17η Συνέχεια.



Εκείνο το βράδυ οι φωνές τους ακουγότανε μέχρι το δωμάτιο μου και πρέπει να πω ότι ήταν ελάχιστες οι φορές που τους άκουγα να μαλώνουν  όσο έμενα σε αυτό το σπίτι. 
Δεν έκλεισα μάτι , πάλευε μέσα μου ο φόβος της αλλαγής στη ζωή μου όπως μου τη πρότεινε η θεία μου και η ενοχή γιατί κατάλαβα ότι μέσα της με είδε για πρώτη φορά σαν ένα "εχθρό"..ένα ζιζάνιο στο σιτάρι της. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου έψαχνα στο..ταβάνι κάπου ανάμεσα στις..λάμπες και στο λευκό χρώμα του να σκεφτώ τι να κάνω. 
Μέσα μου πάλευε η νεανική τόλμη να ξεκινήσω μόνη μου κάτι από την αρχή..μετά ξυπνούσε το κοριτσάκι που έβλεπε με τρόμο το άγνωστο νερό του ορμητικού ποταμού να του γλύφει τα πόδια απειλητικά.
Ποια η δυσκολία σκέφτηκα;..μόλις τελείωσα το Λύκειο, είχα δώσει εξετάσεις στη νομική, μιλούσα ήδη 2 γλώσσες, σπίτι δικό μου θα είχα..Ήμουν νέα..δεν είχα να φοβηθώ τίποτα αν ζούσα μόνη μου..μου είπε ότι είχα λεφτά. Άραγε αναρωτήθηκα πόσα να είναι; θα ήταν αρκετά να ζω μέχρι να τελειώσω ή να βρω μία δουλειά; Βέβαια θα μου έλειπαν η ..Σοφία.. η Έλενα...ο..Αντώνης..Θεέ μου πως θα μπορούσα να νοιώθω ασφαλής χωρίς εκείνον;
Οι αλλαγές που φοβόμουν με..περίμεναν πρωί πρωί έξω από τη πόρτα μου. Η θεία μου λες και περίμενε να ξυπνήσω και μόλις βγήκα από το δωμάτιο μου έπεσα επάνω της. Μου χάρισε ένα μελιστάλαχτο χαμόγελο που με έκανε να αισθανθώ ακόμα πιο ένοχη για τις σκέψεις μου γι' αυτήν όμως συγχρόνως κάτι μέσα με προειδοποιούσε για επερχόμενη παγίδα.
-Φάε πρωινό γλυκιά μου και πάμε βόλτα μαζί σήμερα..σου έχω έκπληξη..
Μουδιασμένα της χαμογέλασα και έτρεξα στη τραπεζαρία .Η Σοφία με κοίταξε συνοφρυωμένη και με πλησίασε να με σερβίρει ρίχνοντας συγχρόνως ματιές στο διάδρομο.
- Άκουσες το καυγά χθες;..Το όνομα σου μπλεκόταν στις κουβέντες τους, έγινε κάτι;..Πρόσεχε μικρή μου..πρόσεχε..Αχ! η ζωή να πάρει η ευχή ..μοιάζει με τριαντάφυλλο..πρέπει να προσέχεις από που θα το πιάσεις για να μη σε πληγώσει.
-Η θεία μου είπε ότι από αύριο μπορώ πλέον να ζω μόνη μου στο δικό μου σπίτι με τα δικά μου χρήματα...από τα νοίκια που μαζεύτηκαν αυτά τα χρόνια..
-Μμμμμ..θέλει να σε ξαποστειλει;..Εμ! το μυρίστηκα εγώ..Από τότε..από τότε καλέ που σε "ανακάλυψε" ο άλλος, που τα μάτια του πέφτουν σε κάθε μικρό ανήλικο θηλυκό..
Σηκώθηκα με τη μπουκιά στο στόμα ..η μάλλον στο λαιμό..
- Τι λες Σοφία..τι λες; Αν δεν είχα κι εκείνον αυτό το καιρό..Είναι ο μόνος που νοιάζεται για μένα, που ρωτάει για το τι με απασχολεί..τι αισθάνομαι..τι θέλω στο μέλλον..
- Αχ! μικρή μου, κούνια που σε κούναγε..εδώ ξεκινάει μεγάλο παιχνίδι, αυτός σε λιγουρεύτηκε κι αυτή ξαφνικά το πήρε είδηση.Άλλωστε σε πληροφορώ δεν είναι η πρώτη φορά η μήπως δεν ξέρω ότι πάει με 19χρονα μοντέλα .
Κάθισε στη διπλανή καρέκλα αφού πρώτα πήγε μέχρι το διάδρομο και κοίταξε μήπως η θεία βρισκόταν κάπου κοντά εκεί.
-Άκου, πριν 4 χρόνια μία τον εκβίασε μάλιστα , το έμαθε και η κυρία Κατερίνα..χαμός να δεις και όλα στα κρυφά !Θυμάσαι που έφυγαν δήθεν διακοπές στην Ελβετία για...σκι;... Ήσουν μικρή δεν τα πρόσεξες αυτά , όλη μέρα στο σχολείο και στα μαθήματα , εγώ έμεινα μαζί σας τότε. Μα το χρήμα γλυκιά μου..το χρήμα και οι διασυνδέσεις κάνουν θαύματα..Εκείνοι γύρισαν αγαπημένοι, το κορίτσι εξαφανίστηκε από κάθε περιοδικό και πασαρέλα και όλοι μιλούσαν για το μπλέξιμο της με ναρκωτικά..Μπούρδες! Εγώ δεν τα χάβω αυτά. πρόσεχε, μόνον αυτό έχω να σου πω, πρόσεχε, μη σε ξεγελάει το κυριλέ ύφος του.Είμαι βέβαιη ότι είναι "κύριος" μαζί σου, θα δούμε μετά..μόλις κλείσεις τα 18..εμένα να μη με λένε Σοφία αν κάνω λάθος.
Ένοιωθα να ασφυκτιώ με όσα μου έλεγε, με άγχωνε με τις πληροφορίες της που ίσως καλοπροέραιτες μα για μένα τότε φαινόντουσαν κακά κουτσομπολιά μιας υπηρέτριας. Πόσο δίκιο είχε κυρία Λενιώ μου, πόσες φορές την σκέφτηκα και μετάνιωσα που μετά από εκείνη τη μέρα την απόφευγα και της φερόμουν ψυχρά σχεδόν σαν..αφεντικό.
Με έσωσε η φωνή της θείας μου από το χωλ που με φώναζε να βιαστώ, πριν βγω από τη κουζίνα έπιασα το βλέμμα της Σοφίας να με κοιτάζει με έννοια και να κουνάει στο κεφάλι της σκυθρωπή καθώς μάζευε τα πιάτα.
Μπήκαμε στο σπορ αυτοκίνητο της και με το μυαλό γεμάτο από τις σκέψεις που που προξένησαν τα λόγια της Σοφίας δεν άκουγα σχεδόν τίποτε από το αδιάκοπο μουρμουρητό της θείας μου καθώς οδηγούσε. Ξάφνου άρχισα να αναγνωρίζω το μέρος που πηγαίναμε και η καρδιά μου γέμισε από συναισθήματα που η εφηβική μου αδιαφορία είχε βάλει στην άκρη..
Η γειτονιά των γονιών μου..να το μαγαζί που αγόραζε η μητέρα μου ψωμί..υπήρχε ακόμα..το σπίτι της φίλης μου που παίζαμε στο πεζοδρόμιο μπροστά στη πόρτα μας.. Να και η πολυκατοικία μας, μικρή, με λίγα πατώματα, με πρασιά και λουλούδια, μικρά μπαλκόνια, να το δικό μας..το 2ο..άδειο..κανένα λουλούδι..τα στόρια κλειστά..
Ένας κόμπος, ένας πόνος στη καρδιά μου, έκλεισα τα ματια για να προσπαθήσω να φέρω τις μορφές τους μπροστά μου. Θεέ μου..γιατί όταν προσπαθούσα να το κάνω έβλεπα τις εικόνες από τις φωτογραφίες που είχα στη κορνίζα στο δωμάτιο μου; ήμουν 12 ετών,,πως μπόρεσα να βάλω στην άκρη μια ζωή ολόκληρη; Μόνο σαν φλας κάποιες φορές ζούσα στιγμές από τη ζωή μας, σαν φωτογραφίες στιγμής, σαν σταγόνες να ξεδιψάσω την ανάγκη μου να θυμηθώ εκείνους που με αγάπησαν χωρίς καμία υποχρέωση και αμφισβήτηση. 
-Τι κλαις..άλλο πάλι κι αυτό. Σε καταλαβαίνω βέβαια όμως πέρασε καιρός , η ζωή προχωράει Ελπίδα μου , έλα κατέβα, έλα να σου δείξω το σπίτι σου.
Κατέβηκα μουδιασμένη και αναρωτήθηκα πως θα μου το έδειχνε αφού ήταν νοικιασμένο όμως λες και το κατάλαβε με πρόλαβε ενώ συγχρόνως με έπιασε από το μπράτσο και με οδήγησε στην εξώπορτα της.
- Το διαμέρισμα ήταν κανονισμένο από μένα να ξενοικιαστεί αυτό ακριβώς το καιρό .
-Τόσο πολύ ήθελες να με..ξεφορτωθείς θεία μου; της είπα ίσως λίγο πονεμένα. Σχεδόν  όμως απρόβλεπτα επιθετικά από μένα αυτές οι λέξεις ξεπήδησαν από τα βάθη της καρδιάς μου με πικρία και επίγνωση πλέον ότι γι' αυτούς ήμουν πάντα μία νομική υποχρέωση. 
Μπορεί να μη θυμόμουν τους γονείς μου όπως ίσως έπρεπε μα θυμόμουν το βλέμμα τους όταν με έπαιρναν από τη κοινωνική λειτουργό και τη δική μου προσπάθεια πάντα να δείχνω "αόρατη" στο σπίτι τους μέσα. 
Ανέβηκα με τόλμη τα σκαλιά , εκείνη τη στιγμή είχα πάρει μία απόφαση..έτσι ξαφνικά..Κατάλαβα ότι έπρεπε να "μεγαλώσω" όπως ακριβώς κατάλαβα τότε το ίδιο τις στιγμές που  εκείνη η καλή καθηγήτρια στο σχολείο μου εξηγούσε δακρυσμένη ότι η ζωή μου στέρησε την ασφάλεια κάθε παιδιού..τους γονείς μου .

                                 (συνεχίζεται)



3 σχόλια:

  1. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι και διάβασα πολλές συνέχειες μαζί. Ήταν λες και διάβαζα από κάποιο βιβλίο, μπράβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχτιδουλα μου μολις ανακαλυψα το νεο σου ιστολογιο... :)
    Θα καθησω να διαβασω τις ιστοριες σου το βραδακι με την ησυχια μου!!!!
    Φιλακια προς το παρον!!!! :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή